પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૪૫

એ વાત ચાલી હજુ જ્યાં રહી છે
હમીરપત્ની રથ તારવે ત્યાં.

ત્યાં પાસ છે કો હરણું ઉભેલું
તેના ભણી એ રથ ચાલતો થયો;
બારોટ ને યોધ તહીં જ ચાલે
નીચે જ જોતું મૃગ ઉભું હજુ !

ચાંચલ્ય તો જાતિ તણો સ્વભાવ -
એ આજ ક્યાં દૂર થયો મૃગેથી ?!
કો વજ શો શાપ શિરે પડ્યો શું -
પાષાણનું શું મૃગ છે બની ગયું !

એ ભીરુતા નેત્ર તણી નમીને
ગળી રહી દારુણ શોક માંહી,
કો હસ્તિની શુંઢ મહીં દબાતાં
જેવો ગળે છે રસ પોયણીથી.

તેની જ પાસે પદમાં પડ્યો છે
તેનો જ સાથી મૃગલો ઘવાઈ;
ચોટી રહ્યો છે હજુ તીર હૈયે
મૃત્યુ તણા મ્હોં મહીં રક્ત વ્હેતું.

માદા ઉભીને વ્રણ નેત્ર ચાટે,
તેને ય એ ઔષધ વ્યર્થ ભાસે;
તો યે અરે સ્નેહ તણો જ ધર્મ
બજાવતી છેવટ હોય ના શું !

'નહીં ! નહીં !' એ રડતાં હતાં દૃગો
દયાભરી દૃષ્ટિ મિલાવી યોધથી,
સામે પ્રવાહે રણમાં જનારૂં
એ દૃષ્ટિથી એ ઉર સ્થંભી ઊભે.

છતાં ય અશ્વો હજુ પાસ આવે,
'એ ઘાતકી શું ફરી તીરવાળો !'
રે ! માનવીને મૃગલી પિછાને,
ન્હાસી જવા શક્તિ ન કિન્તુ હાવાં.

કલાપીનો કેકારવ/૩૯૮