પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૪૯

મીઠો થતો ચારણથી કસુમ્બો,
ઊંચા હતાં આસન ભોજનોમાં;
યુદ્ધે ય એ ગીત પ્હેલ થાતી
મૃત્યુ પછી યે યશ દીર્ઘ ગાતાં.

ક્ષત્રિ ય એ ગીત તણાં ગૃહોમાં
સન્માનનો કૈં હક રાખતા'તા;
બારોટજીઓ પણ ખાતરીમાં
મીઠા હતા ક્ષત્રિ અતિથિઓને.

એ ગામમાં કૈં ફરી આવવાને
બારોટજી સાથ હમીર ચાલ્યો;
બારોટને ખોટ ન વાતની કૈં
એની સહે મંજલ સર્વ ટુંકી.

મેડી તહીં ચારણની જ પ્હેલી,
છૂપી રહે તેની ન ઝુંપડી એ;
બહાર છે ગોહિલરાજ ઉભા,
બારોટજી ભીતર જાય છે ત્યાં.

સ્ત્રી ત્યાં એક જ એ ગૃહે ઉભી હતી, સૂનું દિસે છે બધું,
થોડા કાળથી કોઈ યે પુરુષની ત્યાં હાજરી ના હતી;
આ સ્ત્રી જે ગઢવી તણું ગૃહ હતું, તેની ભગિની થતી,
તેના ઉપર કાંઈ કષ્ટ હવણાં તાજું જ આવ્યું દિસે.

પોતાના શિરતાજ ક્ષત્રિ સહ એ બારોટનું યુદ્ધમાં
પૂરો માસ હતો હજુ નવ થયો - મૃત્યુ થયેલું હતું;
એ બાઇ ધરી સાળુ શ્યામ દુખણી એ શોગ પાળી રહી,
ઢાંકેલા ગમગીન અર્ધ મુખડે તાજું જ વીતેલ સૌ.

નૌકા હાલ ઘડેલ સિન્ધુ ઉપરે પ્હેલા પ્રવાસે ચડ્યું,
બીચારૂં પ્રતિકૂળ વાયુઝપટે હાવાં રહ્યું ડોલતું;
ઓચિન્તું ખડકે ચડ્યું શઢ તણા લીરા ચીરાઇ ઉડે !
તે નૌકા તણું એકલું ભટકતું આ પાટિયું કો દિસે !

એ સેવાર્પણના પરંતુ હકને એ બ્હેન આનંદથી
ઝીલી લેઈ જઈ બહાર દુખણાં લેતી ઉભી શન્તિમાં !

કલાપીનો કેકારવ/૪૦૨