પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૫૨

તૈયાર થાળ કરતી યજમાન બ્હેની,
એ શોગમાં ય સુખની લહરી હતી આ
હૈયું વળી ટૂંકી જ લ્હાણ આ તો :
જેવી દિસે ઝબકી વીજળી મેઘધારે.

ઉત્સાહ, દર્દ સુખ મિશ્રિત થાલ કિન્તુ
ચંદાઉરે રુદનની મિજમાની ભાસે;
ભીંજેલ એ ગળગળાં નયનો સુકાવી
વચ્ચે પડે પ્રણયમાર્દવની જ મૂર્તિ.

સ્વીકારી જે નવ શકે યજમાન પોતે,
સ્વીકારી કેમ અતિથિ સુખથી શકે તે ?
જો શોગના જ ગૃહમાં અતિથિ થવાયું,
તો સ્નેહને ય સુખ શોગ જ પાળવામાં.

ચંદા હતી ગઢવી સાથ રહેલ તેથી
વાકેફ સર્વ ગઢવીગૃહની રીતિથી;
સંસારીનો વળી વિવેક અહીં બન્યો'તો
કો ધર્મ, કો સખીપણું, સુખ દર્દનું કો.

આતિથ્યનું હૃદય એ સમજી શકી'તી
તો યે ન ભાગ યજમાન લઈ શકે ત્યાં;
એ શોગમાં ભગિનીથી ન બની શકે કૈં,
લોહી ભર્યા મુખ વતી પકવાન લેવા.

ના શોગ કો હજુ મળ્યું ઉતરાવનારૂં
એ ભાગ ત્યાં સુધી લઈ જ શકે ન બ્હેની;
કૈં મિષ્ટ લ્હાણ કટુમાં ગ્રહવા કહેવી
એ તો દુખેલ પર ડામ દીધા સમાન.

ચંદા હતી સમજી સૌ ગત વાતથી કે
તેને હતું નિકટમાં નવ કો મુરબ્બી -
જે અશ્રુ એ ભગિનીદર્દ તણાં લૂછે વા
જે શોગ એ સમય સ્વલ્પ મહીં ઉતારે.

ચંદા જ કેમ ભજવી નવ કાર્ય લે એ,
કો' રક્તસ્નેહથી વધુ રતિસ્નેહ આ છે -

કલાપીનો કેકારવ/૪૦૫