'ન રો ! રો ના હાવાં - તુજ કર ધરી આ શિર પરે
'અરે ! બ્હેની ! દેને તુજ હૃદયની આશિષ હવે !
'તહીં યુદ્ધે એનો મુજ અસિ સહે છે ખપ ઘણો,
'રહી ભાલા માથે યવનઉરમાં એ ઉછળશે !
'અરે ! બ્હેની ! ગાવા યશ જય તણા બન્ધુકરના :
'નહીં તો ગીતો શું રુદન કરવા એ મરણનું -
રહેજે દીઘાર્યુ ! ભગિની સરખી આજગતમાં
'મ્હને - આત્માને આ અમર રસની લ્હાન ધરજે !"
ચંદા તણા આગ્રહને નમીને
એ લાલ પોશાક સ્વીકારી લે છે;
અને સુખી ભાભી તણા રૂડા કરો
ગુલાબી સાદી સહ ચાંદલો કરે.
દુઃખી દુઃખો સર્વ રડી રહેતાં
એ શોગ ધીમે વિસરાઇ જાતાં;
છતાં ય દર્દો ઉતરાવનારને
એ કાળને કોણ ભૂલી શક્યું છે ?
વ્હાલું અહીં હર્ષ દઈ શકે ના !
નવાં સુખો કોઈ ધરી શકે ના !
મિત્રો અહીં શોગ જ ઉતરાવે !
સૌ શ્યામતા ત્યાં જ બને ગુલાબી !
ગુલાબી છે નેત્ર રડી થયેલાં -
આશિષની ત્યા ભુરકી છવાતી;
આસું નવાં - બિન્દુ બિલોરી એ બે
સીવાઈ ત્યાં પાંપણમાં રહ્યાં છે.
હૈયું જ કાઢી નિજ અર્પતી શું
માતા જ ઊભી રણવીર પાસે -
તેવી જ આ બ્હેન કને નમીને
હમીર વીરો નિજ માર્ગ લે છે.
ગગન ધૂલથી દૂર છવાય ને
ભગિની બન્ધુનું સૈન્ય નિહાળી ર્હે:
પ્રાયીને વિખૂટાં પડવું નકી !
પ્રણયનું સુખ આશિષ એકલી !
૧૮૯૭
