પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૬૪

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે

હ્રદય-સ્ખલન

જરા કૈં જાગ્યું'તું વદન મૃદુ એ આ સ્મૃતિ મહીં,
હતું અશ્રુ આવ્યું જરી જ નયને એક જ હજી;
વહેવા ધારામાં નયન તલપીને ટમટમ્યાં,
રહી છાતી કમ્પી મધુર કવિતામાં થડકવા.

હતું ચિત્રે આવ્યું વદન નવ પૂરું રમતમાં,
હતા ભાવો પીધા રસમય હજુ ના હ્રદયના;
નહીં લ્હાણું કાંઈ પ્રિય વદનનું હું લઈ શક્યો,
તહીં હૈયું ફુટી મધુર રસ એ તો ઢળી પડ્યો.

અરે ! રોકી કોઈ સ્ખલન ઉરનું આ નવ શક્યું,
ગવાયું ના હુંથી, રુદન કરવું એ નવ બન્યું;
ભરાયું તેવું આ તુજ જિગર ખાલી થઈ ગયું,
સખી, મિત્રે, કાવ્યે મધુર રસ ના કૈં ધરી શક્યું.

અતિ પ્રીતિની આ મુજ જિગરને રાવ કરવી,
ઘટે આંસુડાંમાં જરીક મુજ આ આંખ ઠરવી,
જરા રોવા, ગાવા મધુર રસનું અર્પણ થવા,
મૃદુ હૈયા! દેજે મુજ સખી પ્રતિ વાત કરવા.

૨૭-૩-૧૮૯૭

સ્ખલિત હ્રદય

આ ઉરથી ન ગીતો ગવાશે :
ના રસ આઉરથી અર્પાશે :
નોચોવાશે સ્પર્શ પહેલાં
                    દ્રવતું હૈયું આ !

રોયા પ્હેલાં રોઈ જાતું :
આંસુડું સુકાયું થાતું :
ઢોળાઈને ચાલ્યું જાતું
                  કુણું હૈયું આ !

૨૪-૩-૧૮૯૭


કલાપીનો કેકારવ/૪૧૭