જ્યાં હું ત્યાં મુજ જહાજ ડૂબે છે ! જ્યાં હું ત્યાં આ આજ !
નિત્ય હમારી એ જ હકીકત ! એ જ ગુલામી તાજ !
ડૂબે ને એ જ ડૂબે ફરી જહાજ !
૨૦-૬-૯૭
બે કળી
પ્રિયે ! તે ગ્રીષ્મ તણી હતી લ્હાય !
આપણે ફરતાં કુંજની મ્હાંય;
ફૂલો સહુ નિદ્રામાં પોઢેલ,
ઢળી'તી શાંત શ્વાસમાં વેલ;
નમ્યાં'તાં વૃક્ષ વૃક્ષનાં અંગ,
હતી ના મ્હેક, હતો ના ગંધ.
ત્યાં કળી કો ખીલતી હતી રમતી વાયુ સાથ,
'ચૂંટી લે ભોકતા ! મને' એ લવતી'તી વાત.
ભરેલો હજુય હતો મકરન્દ,
થયો ના હતો ભ્રમરનો સંગ;
હતી તેમાં શી રસિક સુવાસ !
જવાનું મને ગમ્યું તે પાસ.
ચૂંટી તે ત્હેં દીધી ઝટ મ્હને,
કર્યું મેં ચુંબન કેવું ત્હને !
ઉન્હી લૂ ઊડી ગઈ! શીત થયાં સહુ અંગ;
આભારી મુજ નેત્રમાં નવો ભરાયો રંગ.
પ્રિયે ! તો મૃદુ મુખકળી એ આજ
ડરે તું કેમ આપવા કાજ ?
દહે લૂ ગ્રીષ્મઝિન્દગી તણી,
ઔષધિ નહીં વિના એ કળી .
પ્રેમમાં સદા બધું અર્પાય:
અર્પતાં પ્રેમ કેમ વિલાય ?
શ્વાસ આ રસ એ લેતો ભલે,
શ્વાસ જે આખર અર્પું તને!
