પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૯

અરે! એવું, બાપુ! તવ મુખ દિસે પાત્ર દુઃખનું !
ગયા જન્મોનું શું તુજ દુઃખ સ્મરે જે અનુભવ્યું !

તને ખામી લાધી જગત પર કાંઈ કટુ અતિ,
બધું ધિક્કારીને મન તુજ વળ્યું શું વન ભણી ?
અરે! જ્ઞાની! જ્ઞાની! જડવત કર્યું તેં હૃદય શું ?
ખરો જ્ઞાની પ્રેમી ! સમજ રજ તો પ્રેમ ધર તું !

અહો! પ્રેમી! જ્ઞાની! પ્રીતિ વિણ હશે શું દુઃખ તને ?
દયા, આશા, ગ્લાનિ પ્રણયઝરણાના શીકર છે;
તને એ છંટાયા, હૃદય તુજ પ્રેમે નિગળતું,
વહે, ધીકે, કૂદે, રુધિર તુજ પ્રીતિભર ઉન્હું,

ઠગારી આશાનું કપટ સમજ્યું છે જરુર તું,
અગાડીથી જોયું ભવિષ તુજ તેં ત્હોય જીવ તું !
અહો ! પૂર્વજ્ઞાની ! દિલ તુજ નિહાળે ધ્રુવ દુઃખો,
શક્યો જે જોઈ કો’ બુધ સમ ન વિદ્વાન સરખો.

ચમત્કારો કેવા વખત તુજ હૈયે છુપવશે !
કયાં વ્હેતા દા’ડા રુદનસ્વર ઉત્ફુલ્લ કરશે !
કઈ રત્નગર્ભા , રવિ ગ્રહ કયા તું સમજશે !
કયાં તારાં કાર્યો જગત વશ આખુંય કરશે !

અરે ! સર્વાશી આ મરણ તુજને બાથ ભરશે,
નિશા કાળી પેલી તુજ પર ભરી ફાળ પડશે;
ખરે તે પ્હેલાં તેં જનજીવિત ત્યાગ્યું પુરૂં હશે,
હશે જાણ્યું સર્વે , નહિતર ગયું ભૂલી સઘળું !

નિશા અન્ધારીમાં જગત ઘસડી કો’ લઈ જતું,
બધી જ્ઞાનેન્દ્રી ને દુઃખની વચ તેણે પડ ધર્યું,
હજારો નિદ્રાથી જનમગજ લેપી જડ કર્યું,
ઝીણા તન્તુ, સ્નાયુ, રુધિર, નસમાં જાદુ દપટ્યું !

મહાત્માનું હૈયું પણ જરી ડરે ના તિમિરથી
ડગે ના માયાથી સમજી સહુ એ જાય કપટી;
કરોડો જાદુને તૄણવત ગણી જે વિહરતું !
ચૂકે તે ફન્દોમાં નહિ નહિ કદી લક્ષ્ય નિજનું,

કલાપીનો કેકારવ/૯૨