જુઓને મ્હોં મ્હોટું વિભુ વશ કરે એ વખતનું,
ગળે તે પ્હાડોને, સુર, જન અને વિશ્વ સઘળું;
ઉડાડે તે તારા, રવિ, ગ્રહ બધાંને સમ અણુ,
તમારો રાજા એ મુજ પર કરે રાજ્ય સરખું.
અતિ સાચું ઓહો ! વખતનદનો છે પ્રબલ વ્હો,
ખરૂં જે સાચું તે જનહૃદયથી તે લઈ જતો;
સુકાવી દે અશ્રુ, મધુર છબી ભૂંસી દઈ હસે,
અને રોનારાંને મરણશરણે તે ઘસડી લે.
રહે છે જો મીઠું જનકર મહીં સૂક્ષ્મ સઘળું,
બહુ રક્ષાથી તો હૃદય સહ રાખી સુખી થવું;
સ્મૃતિચિત્રો પ્યારાં સ્ફુટ કદિ બને નષ્ટ સઘળાં,
ફીકા સંસ્કારો તો મરણ સુધી સૌ ઇષ્ટ ગણવા.
૨૬-૭-૯૭
ખાકદિલ
આ ખાકદિલ અંગારમાં ભારી હવે તું શું કરે ?
છેલ્લું થવું વીતી ગયું તેને હવે તું શું કરે ?
બાળે તપાવે ખાકને શું ખાકથી બીજું મળે ?
આલમ થકી બાતલ ઉડે તેને હવે તું શું કરે ?
બસ કર ! અયી બેગમ ! હવે અંગાર ત્હારો ફુંકવો !
એ ખાકને બાળે નહીં ! એ ખાક થાશે ! શું કરે ?
છે ખાકથી એ કામ ? તો તો હાથ લે ઝોળી હવે !
આરામની કફની વગર તેને મગર તું શું કરે ?
ત્હારી પછાડી આંસુડાં ! તું માગતી હસવું ફરે ?
એ આંસુડાં ના લૂછતી ! તો વ્યર્થ ઢૂંઢ્યા શું કરે ?
આ ઝિન્દગીનું પૂછવા મ્હારો હવે હક ના રહ્યો !
ફરિયાદ વિણ રોયા કરે તેને સનમ ! તું શું કરે ?
અવધૂતની માળા મહીં પારો ફરી લાખો ગયા !
આ એક પારો ઝિન્દગીનો ફેરવી તું શું કરે ?
