આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
આ છાતી પરે કૈં હાંફવું,
આ હાથ ઝાલી હીંચવું,
મુજ બાગનું ફુલડું થવું,
તેમાં ના ત્હને તૃપ્તિ હજી ?
મનનું બધું મનમાં ભર્યું,
આ વિશ્વ ત્યાં વચમાં નડ્યું;
હાવાં ગીત એક જ આ રહ્યું,
ગાવું ગીત આંસુડાં ભરી.
'આંસુ' નામ જે અળખામણું,
તેમાં એ નિસાસે દાઝવું,
દુઃખમાં સદા સુખ માનવું !
જો, એ લ્હાણ શી છે આપણી ?
જીવ જાળવી પણ રાખવો,
તે એ એક કૈં આશાભર્યો,
વ્હાલાંએ હુકમ એવો કર્યો;
ઠરી મૈત્રી એવા અન્ધની !
કહે છે, 'લાખ જન્મો પામશો !
'સાથે લાખ જન્મો માનશો !
'હાવાં લ્હાવ રોવાની લીઓ !
'પાણીનું પતાસું ઝિન્દગી !'
પોતાની ન દૃષ્ટિ જ્યાં પડે,
જેને માનતાં પોતે ડરે,
એવી આશ આપણને ધરે ?
લેવી તે ય આભારી બની !
ભૂલી આપવીતી સૌ જતાં !
જ્યારે દર્દ જોવાં પારકાં !
વ્હાલાં દૂરનાં તે દૂરનાં !
જીવ્યું કોણ પર પોતે ગણી ?
કદિ હોય સાચું ત્હોય શું ?
આ તો જીવવું એળે ગયું !
કલાપીનો કેકારવ/૪૪૬
