આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
ખારાં આંસુમાં ચાલ્યું જવું !
એ સૌ કોણ ભોગવશે પછી ?
નટવો ચડે દોરી પરે,
ચૂકી આંખ તો નક્કી મરે,
મળે મોજ કે ના યે મળે;
એવો દોર આશા આ, સખિ !
પ્હેલાં તો મરીને દાઝવું !
ઉન્હી ખાક થઈને ઊડવું !
કાંઈ તે પછી મીઠું ઠર્યું !
તેમાં તું કહે શું ? બોલની !
ત્હારાં ભ્રૂ અને તુજ આંખ આ,
ત્હારૂં અંગસૌષ્ઠવ આજ આ,
ત્હારૂં સર્વ આનું આજ આ,
તેમાં આ જિગરની પ્રીતડી !
બાળ્યા પછી એ કોણ દે ?
વ્હાલાં તો રડી ભૂલી જશે !
ભૂતો આપણાં રોતાં હશે !
એની અન્યને તે શી પડી ?
વર્ષા બધીય વહી જશે,
ત્યારે શું પછી જલદોદયે ?
ના ના માવઠે જગ જીવશે !
તે એ કોણ જાણે ક્યાં વળી !
૧૨-૮-૧૮૯૭
નિમન્ત્રણનું ઉત્તર
મળેલાં પત્રોથી મુજ નયન આસું ટપકતાં,
ન હું આવું તો શું સુખી નવ થશો ? ઓ પ્રિય સખા !
મૃદુ પ્રેમી આજ્ઞા કમનસીબ પાળી નવ શકે,
અરે ! કૈં રોવાનું મુજ જિગરનું તે ધરીશ હું !
કલાપીનો કેકારવ/૪૪૭
