પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૪૦૩

ન દર્દો કિન્તુ કૈં નરમ બનતાં તે અતિથિનાં,
કશું યે એ ચ્હેરે સુખની ચિનગી ના પ્રકટતું,
ગમી ભારે કોઈ તરુણ હૃદયે વાસ કરતી,
અને અશ્રુ મ્હોટાં ટમટમ ખરે ગાલ પરથી.

ગમીને સાધુનું હૃદય દ્રવતું ઉત્તર ધરે,
અને ઢોળે ઠંડું નિજ ઉર જરી એ દવ પરે;
કહે 'બાપુ ! ક્યાંથી તુજ દુઃખ અરે ! આ ઉર મહીં ?
'વૃથા શાને આવા કટુ રુદનનું સેવન કરે ?

'કહે ! ત્હેં શું ખોયો જગત પરનો વૈભવ બધો ?
'અરે શું કો આશા તુજ જિગરમાં વા તડફડે ?
'ન શું વા મૈત્રીમાં તુજ હૃદય પામેલ બદલો ?
'મનોયોગી પ્રેમે અગર નવ શું આદર મળ્યો ?

'અરે ! આનન્દો જે જગત પરની સમ્પદ ધરે,
'ભલા ભાઈ ! એ તો ક્ષયમય અને તુચ્છ સઘળા;
'અને જે ભોળા એ ચપલ લઘુતા ઇષ્ટ ગણતા,
'અરે બેટા ! તે તો લઘુતર નકી પામર બધા.

'જહીં આશાદીવો તહીં જરૂર અન્ધાર રજની,
'વધુ જ્યાં એ ખીલે તિમિર વધુ ત્યાં ગાઢ જ નકી;
'નવાં દર્દો કાંઈ નવીન ભડકાઓ જગવતાં,
'અજાણ્યાંને અન્તે મરણશરણે છેક ધરતાં.

'અને એ મૈત્રી એ તો જરૂર ઉરને મુફ્‌ત જ ધ્વનિ ?
'સુવાડી દેવાનું મધુર પણ એ છેક સ્વપનું;
'જહીં કીર્તિ લક્ષ્મી તહીં જ નકી એ છાંય ફરતી,
'ત્યજી રોતાં વ્હેતાં રુધિરમય કંગાલ નયનો.

'ગુહા પ્રીતિની તો હજુ ય વધુ ખાલી રસિકતા,
'અરે ! બાલાઓનાં કટુ અટકચાળાં મશકરી;
'અહીં પૃથ્વી પાસે કદિય વસનારી ન દ્યુતિ એ,
'હશે તો માળામાં ચકવીચકવાના સ્વર મહીં.

'અરે ! મુગ્ધ પ્રેમી ! બસ શરમની ખાતર હવે,
'અવજ્ઞાથી ફેંકી દૂર જ કર સ્ત્રીના સ્મરણને,'

કલાપીનો કેકારવ/૪૫૬