પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૭૬

કપાતું રેંસાતું વિરહી દિલ એ ક્રૌંચડી તણું,
દિલાસો કે આશા વગર જીવતું એ ગરીબડું;
દયા કન્યાની એ ઉપર હતી તો તેથી પણ શું?
ઈલાજોનું તેને પણ નવ હતું સાધન કશું.

વિના શક્તિ ઇલાજોની દયા તો દુઃખ માત્ર છે;
દયાનાં અશ્રુમાં ત્હોયે ઊંડી કાંઈ મીઠાશ છે!

જ્યારે કન્યા હૃદય સરસી ચાંપતી ક્રૌંચાને આ,
ત્યારે કોઈ મધુર રસમાં ઝૂલતાં આર્દ્ર હૈયાં;
થંડી કાંઈ વ્રણ પર થતી ઔષધિ એ દયાથી,
ને ખોળામાં સુખમય બની ક્રૌંચી તો સૂઈ જાતી,

હવે કન્યા આ'વો તુજ લ્હાવો લઈ શકે,
દયાની શાન્તિ એ અરરર નહિ રહેશે તુજ કને;
કરી લે તૈયારી દુઃખમય થવાની ભગિનિ રે!
નિશાની છેલ્લી એ તુજ સુખ તણી આ ઉડી જશે!

વાગે છે તે પાંખ આકાશે તે ક્રૌંચો ઉડતી દિસે;
ક્રોંચકી એક તેમાંની આ નીચે ઉતરી પડે.

ઝડપથી ઉડી કન્યાની ત્યાં ચડી ગઈ ક્રૌંચી એ,
હૃદયે હૃદયે બન્ને ક્રૌંચો દબાવી નીચે પડે;
દૃઢ દૃઢ અતિ લાંબી ડોકે પડી ગઈ ગ્રન્થિ છે.
ફડ ફડ થતી પાંખો પ્હોળી નીચે લડી આફળે.

ઝબકી ઉઠીને કન્યા તેને નિહાળતી ગાભરી,
પણ તુરત એ પ્રેમી જોડી તહીં પગમાં પડી;
નવ પછી હલી પાંખો ભૂરી, સ્ફુરી નવ છાતી વા,
જરી રુધિરનાં બન્ને નાકે ટીપાં દિસતાં હતાં.

ચકર ફરીને તેને ક્રૌંચો સ્વમાર્ગ ઉડી ગઈ,
કલકલ થતા એ ટોળામાં હશે દિલ સૌ દુઃખી;
સુખ દુઃખ ભલે જે હો તે હો! સુખી મરનાર છે!
મરણ સુખમાં વીત્યું તો શી પછી દરકાર છે?

કન્યાથી આ હૃદય ભરતું દેખતાં મિષ્ટ લ્હાણું,
અંગો ન્હાનાં શિથિલ બનતાં ત્યાં જ બેસી જવાયું;

કલાપીનો કેકારવ/૧૨૯