પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૮૦

કશું કો દી છાનું પ્રિય થકી ન જ્યાં હોય દિલનું,
તહીં પ્રેમી ક્યાંથી જરી પણ શકે વેશ ભજવી.

પ્રિયાના હૈયાનું દરદ સઘળું હું સમજતો,
અને આ હૈયાનું સમજતી પ્રિયા કષ્ટ સઘળું;
નથી છાનું હુંથી નિજ દરદ તે એ સમજતી,
નથી છાનું તેથી દરદ મુજ તે હું સમજતો.

છતાં બોલી તેનો ભરમ નવ ભાંગ્યો કદિ અરે !
અચમ્બો પામું છું પ્રણયથી બન્યું એ ક્યમ હશે ?
કહે છે લોકો, કે દુ:ખકથનથી તો સુખ મળે,
અરે ! તો તે શાન્તિ પણ ન કદિ કાં મેળવી એમ ?

ઉમેરો કૈં થાશે રુદન વતી પ્રેમી હૃદયમાં
અમે એ ભીતિથી સમજણ છતાં ચૂપ જ રહ્યા;
અમે સાથે રહેતાં ગુમસુમ કલાકો કંઇ જતા,
પરાણે શોધીને વિષય પછી કૈં વાત કરતાં,

અરે ! આવી રીતે દિવસ બહુ લાંબા ગત થયા,
ગયા ન્હોતા ઝાઝા પણ બહુ ગયા એમ દિસતા;
ઉદાસી એ આવ્યા દુ:ખી દિવસ વર્ષાૠતુ તણા;
અને ઘેરાયેલું ઘન વતી રહેતું નભ સદા.

મચેલું અન્ધારૂં અતિ અતિ હતું એક દિવસે,
પડે ધારા તેથી જલમય બન્યું’તું જગત ને,
બહુ પાસે આવી ગડગડ થતી વાદળી ફરે,
અહો ! ગોળા મ્હોટા નભ ઉપરથી શું રડી પડે !

તને છાતી સાથે દબાવી મમ બેઠી પ્રિય હતી,
અને હું બેઠો’તો મુજ કર મહીં પુસ્તક લઈ;
હતી થંડી તેથી શગડી બળતી’તી ગરમ ત્યાં,
અને અંગારાની પ્રસરી હતી લાલી તુજ મુખે.

ઉઠી ઓચિન્તી ત્યાં શયનગૃહમાં એ જતી રહી,
ગઇ તે શાને તે તુરત સમજ્યો હું મન મહીં,
ગયો હું એ ઉઠી શયન પર એ જ્યાં પડી હતી,
અને દીઠી તેને રુદન કરતી ને હિબકતી.

કલાપીનો કેકારવ/૧૩૩