તે મીઠા શશી ઉપરે નયન એ છેલ્લાં વિરામ્યાં હતાં,
ને તેની સહ ગોષ્ટી કૈં પ્રણયની મીઠી મચાવી રહ્યાં.
ભરાયું એ જ્યારે ગિરિખડકમાં શૃંગ શશીનું,
ફરન્તું'તું ત્યારે શિથિલ ગતિએ રક્ત પ્રિયનું;
પછી નીચે નીચે ઉતરી પડતો એ શશી હતો,
હતો ઊંડો ઊંડો પ્રિય ઉદરમાં શ્વાસ ફરતો.
શશીના છેડાનાં જરીક જ હતાં બિન્દુ દિસતાં,
રહ્યા નાડીમાં પ્રિય જીવનના બે જ ધડકા;
પછી અન્ધારામાં કુદરત બધી આંધળી બની,
પછી અન્ધારામાં પ્રિયરહિત હુંએ થઈ રહ્યો.
પડ્યો જાણે હું તો દરદમય આખો સળગતો,
પડ્યો હું મૂર્ચ્છામાં નવીન કંઈ ભૂતો નિરખતો;
વળી એ સ્વપ્નામાં દુઃખમય ઉગ્યો સૂર્ય બળતો,
ઉઠી તેની હુંફ્રે 'પ્રિય! પ્રિય!' કહી સાદ કરતો.
ઓચિન્તો હું ચમકી ઉઠતાં પાસથી હંસ કોઈ
ઉડી ચાલ્યો ફડ ફડ કરી શ્વેત પીછાં પસારી;
મ્હારી દૃષ્ટિ ઉડતી ગતિની સાથ ચાલી ઉડન્તી,
ને હૈયું, એ સળગી ઉઠતાં નીકળી ઝાળ આવી:-
'ઉડી ઝટ જજે ત્હારી હંસી પછી તુજને મળે,
'હૃદય રસીલું એ હું ધારૂં તને નકી નોતરે;
'ચપલ નયનો તેનાં તુંને તહીં અભિનન્દશે,
'ધવલ વળી એ ગ્રીવા બાઝી રહે તુજ કંઠને.
'ભટકીશ અહીં! તું ઉડી જા! નથી મુજ હંસલી!
'ભટકીશ અહીં ખાલી ભૂરી ભમે જ્યમ વાદળી!
'અનિલલહરી ઉડી જાતાં પરાગ પડ્યો ધૂળે,
'હૃદયરસ આ મ્હારો તેવો મળ્યો રજમાં હવે!
'મુજ તરસને છીપાવવાની ગઈ સરિતા સૂકી,
'ભટકી ભટકી પ્યાસો પ્યાસો જવુંતરસે મરી;
'મુજ હૃદયનાં નીલાં પર્ણો જતાં સઘળાં ખરી,
'મરણઝરણું ખેંચી જાશે રડીશ તહીં સુધી.'
