પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૯૫

મુજ સહે રહી વૃધ્ધ ડોશી કો,
મુજ પડોશમાં એ રહેતી'તી;
'પછી ગઇ કહીં મા ન જાણું હું!
નવ પછી દીઠી મા અરે! અરે!

'પૂછતી હું,' કહીં મા ગઇ? કહો!'
તુજ પિતા ગયા એ જ ગામમાં!'
'રડતી ડોશીને રોતી હું વળી!
દિવસ એમ કૈં દુઃખના વહ્યા!

'દિવસ એક એ ડોશીમા હતા!
સૂઇ જતાં મને ચુમ્બીને કહ્યું:
'તુજ પિતા મર્યા! મા મરી અરે!
મરી જ જાઉં છું આ જ હું ય જો!

'કદિ નહી અમે આવશું અહીં!
તુજ હવે નથી કોઇ વિશ્વમાં!
'રડી રડી અરે! હું પડી ગઇ ,
ઉઠી અને હતું કોઇ પાસ ના!

'રડી મરૂં અન કોઇ ના રડે!
કહી શકું નહીં શું થયું પછી!'
જલ વહે વહે ચાર નેત્રથી,
દુઃખી વધુ હશે કોણ બે મહીં?

થાય છે પ્રેમ હૈયામાં ભક્તિ રસઐક્યથી;
થયાની પ્રેમઉત્પત્તિ તે જૂદી નકી નકી.

સખી પાસે બંને શિથિલ પગલે પ્હોંચી ગઇ ત્યાં;
રમાને બોલાવે 'સખિ!સખિ!' કહીને રમતી સૌ;
રમાને જોઇ સખી જરી વદી એક હસીને,
'અકેલી તું તો રહે સગપણ થયું જ્યારથી, સખિ!'

રમાએ શોભનાને ત્યાં ઓળખાવી અને રડી;
સખીઓ ચૂપ ઉભી ત્યાં દયાથી પીગળી બધી.

એવામાં તરુઓ મહીં ઉડી ઉડી કૈં આગિયા આવતા,
પાંખોના ચળકાટ અક્ષર લખે જાણે સુનેરી રૂડા;
તેઓના નિજ હાથમાં પકડવા દોડે સખી સૌ તહીં,
જોઇ સ્નિગ્ધ દયાર્દ્ર વ્હાલથી ધીમે ન્હાની કહે શોભનાઃ-

'અડકશો નહીં! ઝાલશો નહીં!
'સુખથી જે ફરે તે ભલે ફરે!
'ન સપડાવશો! એ ડરે નકી!
'ફીટી પડે અરે! હર્ષ તે તણો!

'ચળકતી અને દૂરથી રૂડી
'રજ ખરી જશે જો અડો તમે!
'અડકશો નહી! ઓ સખિ! સખિ!
'સુખથી એ ફરે તો ભલે ફરે!"

કલાપીનો કેકારવ/૧૪૮