પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૯૬

છોડી ખેલ દઇ તુર્ત સ્નેહે કો સખી બોલતીઃ-
'દુઃખી જે હોય તે જાણે પારકાંનાં દુઃખો નકી.'

નિજ ગૃહ જલદીથી ચાલી પહોંચી ગઇ સૌ,
ગરીબ થઇ ગૃહે એ શોભના તો રમાને;
નિજ દુઃખ વતી તેણે સર્વને દુઃખી દીઠાં,
ભળી ગઇ સહુ સાથે દિન થોડા મહીં એ.

ગયાં બે ચક્ર વર્ષોના ફરી તે રાત્રિ ઉપરે;
શોભના બાપડી કંઇ શીખી'તી હસતાં હવે.
                   * * *
સૂતાં છે સહુ શાન્તિમાં, રજની તો થોડી વહી છે ગઈ,
મીઠી વાયુની મન્દ લ્હેર વહતી નિદ્રાની પાંખો સમી;
નિઃશ્વાસો મૂકતી અને દુઃખી દિલે સ્ત્રી કો રમાને ગૃહે,
રૂમ ઝુમ જે વરસે અને ટમટમે તે મેઘ જોતી ફરે.

તેનું ભવ્ય લલાટ વીજળી સમું અન્ધારમાં દિસતું,
તેમાં એખ પડી રહી હદયના ઔદાર્ય ને શૌર્યની;
કાળાં વસ્ત્ર મહીં રહેલ મુખ એ લાંબા ઇતિહાસની,
વાતો કૈંક પરે વિચાર કરતું, છે શાન્ત ત્હોયે હજી.

પણ હૃદય પીડે તે કાંઇ છે દર્દ તાજું,
અગર કંઇ થવાનો આજ કે કાલમાં ઘા;
ડસડસી દિલ તેનું અશ્રુને થોભી રાખી,
'જઇશ! પ્રિય! અરેરે! કાલ તું' એમ બોલે.

'પરણીને જશે કાલે રમા ઘેર પતિ તણે!
'જશે કેમ દિનો મ્હારા?' બોલી માતા રમા તણી.

સૂતી હતી નહીં, જાગતી હતી,
ગરીબ બેય એ - શોભના, રમા;
રડી રડી હતી શાન્તિ મેળવી,
પણ દિલો થયાં ખોખરાં હતા.

'ક્યમ થશે? સખિ! કેમ કાઢશું
'દિવસ આપણા મા વિના અરે?
'ક્યમ થશે તને? શું થશે મને?
'સમજ ના પડે દિલ આ બળે!

કલાપીનો કેકારવ/૧૪૯