પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૯૮

રવિ હજુ ઉગે તાજો તે એ હસે સહુ સૃષ્ટિથી,
રવિકર મહીં તાજાં થાવા ઉડે લઘુ પક્ષી કૈં.

આંહીં કોઇ યુવાન ભવ્ય દિસતો બેઠો મહા શાન્તિમાં,
તેનાં સ્વેદથી અંગ કૈં કસરતે ભીનાં થયેલાં હતાં;
મ્હોટું પુસ્તક કોઇ તે કર કને નીચે પડેલું હતું,
ચોંટી દ્રષ્ટિ રહી હતી જલ તણાં ફોરાં ઉડે તે પરે.

હતું તેનું હૈયું કમલ સરખું કોમલ, અને
હતો તેમાં દૈવી પ્રણયરસ મીઠો ટપકતો;
હતું તેને મ્હોંએ મધુર સ્મિત કાંઇ ચળકતું,
દિસે તેનાં ગાત્રો પુલકિત થતાં હર્ષમય સૌ.

દિસે તેવું કિન્તુ હૃદય ન હતું પૂર્ણ સુખિયું,
વિચારો ઊંડામાં ગરક થાય તે તો વહતું'તું,
દુઃખી કે સુખી તે કહી નવ શકે અન્ય નયનો,
દુઃખી કે સુખી તે સમજી નવ પોતે પણ શકે!

રમાના પ્રેમનો સ્તમ્ભ આ પિયુ પતિ કે પ્રભુ,
રમાના પ્રેમનો તારો કમ્પાવી કમ્પનાર આ.

વદે ઘેરા સાદે, મધુર ધ્વનિ એ સ્નિગ્ધ પ્રણયી,
છતાં તેમાં ઊંડે મધુર દુઃખ ભાર્યું કંઇ હતું:-
'ફુવારા તું વ્હાલા! વહીશ વહતો તેમ જ સદા,
'વહેવું ત્હારૂં આ મધુર ગતિનું એમ જ કહે!

'અહો! વ્હેવું! વ્હેવું! મધુર ગતિએ વહી જવું!
'ઝરા વ્હેતા તેવું રુદન કરતાં એ વહી જવું!
'વહે છે તો ક્યાંથી વહીશ તેમ જ સદા?
'વહેનારાં સર્વે નકી નકી ન વ્હેતાં બની જતાં!

'વહેશે તું ત્હોયે ગતિ તુજ જશે કાલ પલટી!
'સદા હું તો ઈચ્છું ગતિ તુજ રહેજો નભ ભણી!
'વહું છું,વ્હેતું'તું,વહીશ ત્યમ હું જ્યાં સુધી વહું,
'અરે! વ્હેનારૂં કો કદિ પણ ન આવું કહી શક્યું.

'ગયેલી વેળા ચિતરી મમ ભાવિ નવ શકું!
'છતાં એ વિચારી મમ હદય બાળી ક્યમ શકું?

કલાપીનો કેકારવ/૧૫૧