'આ જયંત હશે ?' તેને મનમાં પ્રશ્ન થયો.
'આનંદ ! તું ક્યાંથી ?' જયંતે મુખ ઉપર સહેજ પ્રસન્નતા લાવી પૂછ્યું.
'તને જ શોધતો આવ્યો. એકે વર્ષ આપણે આપણા જમાખર્ચનું સરવૈયું એકબીજા આગળ મૂકયું નહિ.' આનંદે કહ્યું.
'ઓહો ! એ જૂની વાત હજી યાદ છે?'
'જૂની વાત? બહુ વર્ષ થયાં નથી. થોડાં વર્ષમાં તું સંપત્તિને શિખરે બેઠો છે.'
'સંપત્તિ અને સત્તા બન્ને કહે. એ તો ઠીક પણ આનંદ ! તું આવ્યો ક્યારે ? મને ખબર કેમ ન આપી? તારા ઉતારાની શી વ્યવસ્થા છે ? હવે ભોજન મારી સાથે લેજે.'
'હું રાત્રિભોજન કરતો નથી; એકભુક્ત બની ગયો છું. !
'ફળ લેજે. પણ મારી સાથે તો બેસ !' કહી સુવર્ણપાત્રમાં પકવાન્ન અને દાળ બન્ને મિત્રોએ સાથે જ આરોગ્યાં.
'કહે, કુશળ છે?' આનંદે પૂછ્યું.
'સંપૂર્ણ રીતે.'
'ધન કેટલું ?'
'ફેકી દેતાં ખૂટે નહિ એટલું.'
'ધર્મમાં વાપર્યું કેટલું કેટલું ?'
'આનંદ ! હું ધર્મકાર્ય ચૂક્યો નથી. પંદર દેવસ્થાનો, પચાસ સદાવ્રત, સો પાઠશાળા, હજાર ધર્મશાળા...'
'ઓહો ! આટલાં પુણ્યે તો માનવીને મુક્ત મળે.'
'અરે, એક નહિ, અનેક આચાર્યોએ મારો મુક્તિમાર્ગ સરળ કરી આપ્યો છે. ઈંદ્ર, શંકર અને વિષ્ણુલોક પણ મારે માટે ખુલ્લા છે.'
'વાહ ! આચાર્યોએ તને મોક્ષની હુંડીઓ આપી પણ દીધી ?'
જયંત જાણે સ્વર્ગ, કૈલાસ અને વૈકુંઠ પ્રત્યે કૃપા કરતો એમ હસ્યો.
