કાંઠા ગોર્ય
સાસુ-વહુ હતાં. દેરાણી-જેઠાણી હતાં.
પુરુષોત્તમ માસ આવ્યો છે. ગંગા-જમના નદી કહાવે છે. આખું ગામ ના'ઈને કાંઠા ગોર્ય પૂજે છે.
સાસુને નાની વહુ તો ના'વા જાય છે. મોટી વહુ તો આવતી નથી.
"ભાભીજી, ભાભીજી, હાલો ના'વા જાશું?"
‘ના રે બાઈ!
મારે ઘરે કામ છે.
મારે ઘેર કાજ છે.
ઈ તો રાંડ કૂડીનું કામ.
નવરી નિશાણીનું કામ
બાળી ભોળીનું કામ.
મારે ધણી દરબારમાંથી આવે
દીકરો નિશાળેથી આવે
દીકરી સાસરેથી આવે
વહુ પીરથી આવે
ગા' ગોંદરેથી આવે
ભેંસ સીમમાંથી આવે!
મારે તો ઘૂમતું વલોણું ને ઝૂલતું પારણું: કપાળમાં ટીકો ને કાખમાં કીકોઃ મારે વાડ્યે વછેરા ને પરોળે પાડાઃ હું તો નવરી નથી, બાઈ, તું જા."
દેરાણી સાહેલીઓને લઈ, ગાતી ગાતી ના'વા ગઈ છે.
એને તો ઝૂલતાં પારણાં બંધાઈ ગયાં છે. ઘૂમકેતું વલોણું ફરી રહ્યું છે. લાલ ટીલી થઈ રહી છે. હાથમાં ગગો રમી રહ્યો છે.
ભાભીજી તો છબછબ ના'યાં, ધબધબ ધોયાં.
ભાભીજી, ચાલ્યાં જાવ?
ગોર્યની પૂજા કરતાં જાવ.
"હું તો બાઈ નવરી નથી." એમ કહી, ગોર્યમાને પાટુ દઈને કેડ ભાંગેઃ એમ રોજરોજ પાટુ મારે.
