દીકરો તો હડફાં ખૂંદીને ઉઠ્યો છે. માને ગળે તો બાઝી પડ્યો છે.
દીકરા, દીકરા ! તું આમાં ક્યાંથી ?
મા મા, મને આમાં દાદાએ સુવાડ્યો'તો. એ પછીની મને ખબર નથી.
વહુ તો દીકરાને લઈને હરખે ભરી ઘેરે જાય છે. બારણાં તો માલીપાથી બંધ કરેલાં છે.
અરે બાઈજી ! બારણાં બંધ કરીને કાં બેઠાં છો ? આપણું તો તળાવ ભરાણું છે. મનખો તો ના'વા મળ્યો છે. ને તમે કેમ બારણાં બંધ કરી બેઠાં છો ? ઉઘાડો રે ઉઘાડો.
ઘરમાં તો સૌ સૂનમૂન છે. વહુ આવી, તેને શો જવાબ દેશું ? એના દીકરાની તો આપણે હત્યા કરી છે.
ઉઘાડો, બાઈજી, ઉઘાડો ! ઉઘાડો, સસરાજી, ઉઘાડો !
ઘરમાં નાની દીકરી હતી. દીકરી દીકરી, તરડમાંથી જોઈ તો આવ, બેટા ! વહુ છે કે કોણ છે ?
દીકરી તો જોઈ આવી છે. મા, દાદા, ભાભી આવી છે, ને ભેળો છોકરો ય ઊભો છે.
વિસ્મે થઈને બારણું ઉઘાડે છે. વહુને છોકરો બેય દેખ્યાં છે, વે'વારિયા વાણિયાની તો આંખમાંથી આંસુની ધાર થઈ છે.
વહુ, દીકરી ! અમે તો અમારું કાળું કરી ચૂક્યાં'તાં, પણ તારા સત તે તળાવ ભરાણું તારાં સત તે દીકરો જીવ્યો.
વહુને તો વે'વારિયો વાણિયો પગે પડ્યો છે.
ભે-બારશ રે'નારી સ્ત્રીઓ જમી કરીને આ વાર્તા કહે છે.
જીકાળિયો
રાજા અને રાણી હતાં. રાણી પુરષોત્તમ માસ નાય. રાણીની મોર્ય એક વાંદરી આવે ને જળ બગાડે. વે'લેરી વે'લેરી આવીને નાઈ જાય.
શું બોલીને ના'ય?
એમ બોલીને ના'ય કે-
- "અડધી ભીની અડધી કોરી
- "મારે છે રાજાની ચોરી
- "મારે એક પૂતર
- "મારા પૂતરને એક સો ને આઠ પૂતર."
એમ કહીને વડલા માથે ચડી જાય.