"કે' ભાઈ જાવ જાવ, વાર્તાની સાંભળનારીનેય સાથે લઈ આવો.
બા તો વેમાનમાં બેસીને હાલી નીકળ્યાં છે. ભાઈ-ભોજાઈ બાને પગે લાગે છે.
બા આશરવાદ આપે છે કે દૂધે ન્હાવ ને પૂતરે ફળો ! લીલી તમારી વાડિયું વધો !
એટલું કહીને બા હાલી નીકળ્યાં છે. આઘેરેક જાય ત્યાં અઘોર વન આવ્યાં છે. અરેરે, મારી રાજા-દેઈ છે, અંધારે કેમ કરીને હાલું ?
જમ કે' છે જો બેન, તમે વહેતા જળમાં દીવા મેક્યા હોય, તો પોકારો. દીવા આવશે ને અજવાળાં થઈ જાશે.
બાએ તો દીવા પોકાર્યા છે, કે મેં તો ઘણા દીવા વહેતા જળમાં મેક્યા છે.
પોકારે ત્યાં તો અજવાળાં થઈ ગયાં છે. ઝાડવે ઝાડવે દીવડા પેટાઈ ગયા છે. અંજવાળે અંજવાળે બા તો હાલી નીકળ્યાં છે.
આઘેરાંક જાય, ત્યાં તો ગોખરુના કાંટા આવ્યા છે. અરેરે ! આ ગોખરુમાં કેમ કરી હલાશે ? મારી રાજા-દેઈ છે.
જમ કે' છે, જો બેન, તમે મોજડીનાં દાન દીધાં હોય તો પોકારો.
મેં તો ઘણી મોજડી દીધી છે.
એમ પોકાર્યું ત્યાં તો મોજડી આવીને પડી છે. એ પહેરીને બા તો હાલી નીકળ્યાં છે.
આઘેરાંક જાય ત્યાં લોહીપરુની નદિયું આવી છે.
અરેરે, આ લોહીપરુની નદિયુંમાં મારાથી કેમ હલાશે ? મારી તો રાજા-દેઈ છે.
જમ કે' છે, જો બેન, ગાયુંનાં દાન દીધા હોય તો પોકારો.
બા કહે કે મેં તો ઘણી ગાયું દીધી છે. ત્યાં તો માથે ચૂંદડી ને મોડિયો, ગળે ટોકરી ને પગે ઝાંઝર, એવી ઘમઘમતી ગા' આવીને ઊભી રહી છે. બા તો પૂછડે વળગીને લોહીપરુની નદી ઊતરી ગયાં છે.
આઘેરાંક જાય ત્યાં તો લોઢાના થંભ ધખે છે. થંભ જોઈને બા તો થરેરી ગયાં છે.
અરેરે ! આ થંભ મારાથી કેમ થોભાશે ? મારી તો રાજા-દેઈ છે !
જમ કે' છે, જો બેન, તમે ફાળિયાંનાં દાન દીધાં હોય તો પોકારો.
ફાળિયાનાં દાન તો મેં ઘણાં દીધાં છે.
ત્યાં તો ફાળિયાં બાને ડિલે વીંટાઈ ગયા છે. બા થંભ થોભીને હાલી નીકળ્યાં છે.
આઘેરાંક જાય ત્યાં તો મોટા મોટા ડુંગરા આવ્યા છે. જોઈને બા થરેરી ગયાં છે.
જમ કે' છે, બા, સરગ-નિસરણી ને સાખિયો દીધો હોય તો પોકારો !
સરગ-નિસરણી ને સાખિયા તો મેં ઘણા દીધાં છે.
ત્યાં તો સાખિયો મંડાઈ ગયો છે. બા ચડીને હાલી નીકળ્યાં છે.
આઘેરાંક જાય ત્યાં સાંઢડાનાં વન આવ્યાં છે. સાંઢડા આડા ફરે છે.