પામીશું કે નહિ’ ગંગા શેઢાણી તે કાગળ વાંચીને જમીન ઉપર
પછડાઇ પડયાં, તથા ઉંચે સ્વરે રાવા લાગ્યાં, નાકરાએ શેઠના હુકમ
મુજબ ઝટપટ મુસાફરીની બધી તૈયારી કરી દીધી. એ મ્હોટી ટૂંકામાં
કિંમતી ધરેણાં તથા વસ્ત્રા સાથે લઇને વૃદ્ધ રંગીલદાસ પત્ની સાથે,
લલિતાનું મ્હોં જોવા ગયા.
સંધ્યાકાળે અધાં હાં પહેોંચ્યા. સ્ટેશનથી મનમેાહનનુ ધર ધણુ પાસે હતું. ઘેર પહેાંચતાં વાર જ રગીલદાસે જમાઇ સાથે મેળાપ કર્યાં, હેને દૃઢ આલિંગન આપ્યું અને ગદ્ ગદ્ સ્વરે કહ્યું ભાઈ ! મનમાં કાંઈ પણ લાવશેા નહિ. ગઈ ગુજરી બધી ભૂલી જજો. ધડ- પણમાં માણસનું મગજ હમેશાં સ્વસ્થ રહેતું નથી. લલિતા કહ્યું, છે ? તમીયત તા હવે સારી છે ને ? સાસુ સસરાને સાથે લઇને મન- મૈાહન લલિતાના ઓરડામાં ગયા. વૃધ્ધે જોયું કે રાગથી સુકાઈ ગયેલી તથા ફિક્કી પડી ગયેલી લલિતા સેાડથમાં બાળકને લઇને સૂઈ રહી છે. ગૃહનાં તંત્રનાં આંસુ ભરાઇ આવ્યાં. દોડીને એ પુત્રીની પથારી આગળ ગયેા તથા કન્યાને છાતી સરસી ચાંપીને રૂંધાઇ ગયેલે કડે એલ્યેા બેટા ! મ્હને એળખ્યા ? હું આવ્યેા છું. હારી મા પણ આવી છે. જોતા ખરી મ્હેન ! ' લલિતાએ કષ્ટપૂર્વક ઉઠીને ભાત- પિતાની ચરણરજ માથે ઔડાવી અને પિતાના એ પગ પકડી રાખીને કહ્યું ‘ પિતાજી ! કહો, હમે મ્હને ક્ષમા આપી કે નહિ ? ' વૃધ્ધ ધીરેથી હેના હાથ છેાડાવીને હેના માથા ઉપર પાતાના હાથ મૂકીને કહ્યું મ્હેન ! મ્હારા મનમાં કશું નથી, હું તે બધું ભૂલી ગયા છું. હવે હુને આરામ થયા જોઉં એટલે અસ. ત્યાર પછી ઘરેણાં- ગાંઠાંની પેટી લાવીને લલિતાની પાસે મૂકીને કહ્યું, ‘ મ્હેન! તું ગુસ્સે થઇને બધું આપણે ત્હાં મૂકીને આવતી રહી હતી. લે, અધી હારી જસે। લે. ન્હાઈ ધાને ઉડ્ડયા પછી આ બધી જણસે C 2 આ
