પૃષ્ઠ:Kathan Saptashati.pdf/૧૦

ગાણું રોણું ને વગોણું એ ત્રણે ભેલાં હોય.
જદો કોડાં બાંધતો પરવારે નહીં.
જોશી ડોશી ને વટે મારગું એ ત્રણે ફોગટીઆં.
ઝાઝે કાગડે ઘુડ વીંટીઊં.
ઝાઝે દીકરે કલહીણ.
ઝાઝી સુઈઆણીએ વેતર વંઠે.
ઝાઝી વાડ ઝાંખરાંનીએ સારી
ઝાઝા હાથ રલીઆંમણા
ઝાડને નામ ફક વેચાઅ.
ઝેરનું પારખું લેવાઅ નહીં.
ટાટા ઊપર ચીત્રાંમણ (નહોઅ).
ઠાલી કઠરાઈને બેટ બીછાંણાં.
ઠોઠ નીશાળીઆનેં લેખણો ઝાઝી.
ઠામથી પડીઆ ઠેંઠણે ઠેં.
ઠાંમ જાઅ ત્યારે ઠીકરૂં મલે.
ડાકણ પહેલી ઘરને ખાઅ.
ડાઈ સાસરે જાઅ અને ઘેલી શીખાંમણ આપે.
ડાહાડીની ડાહાડી ને સાવઅણીની સાવઅણી.
ડાંગે મારીઆં પાંણી જુદાં ન પડે.
ડુંગરા દુરથી રલીઆંમણા.
ડેડકાંને મન દરીઓ જ નથી.
ડેંણ ના જાંણ નેં ડાકણ ન જાણે.
ડોશી જોડા ફાટી ગઆ તો કે દરશને ગઆં ઝાઝા દી થઆ.
ઢેઢવાડે ગઆ ને હાડકાંનો ધરવ ન થઓ.
તલાવ તરશો નેં વેલાએ ભુખો.
તને મીઆંઊ નેં તાહરા બાપને મીઆંઊ.
તરણ અંધા ને ભડકણ એક (તે ગાડી ચાર ઘોડાથી શી રીતે ચાલી શકે)
તુંબડાં બાંધીને દરીઓ ન તરાઅ.
ત્રાંબીઆની ડોશી ને ઢબુકો મંડામણ.
ત્રાંશી આંખે બે ચંદરમા (દેખાઅ)
તેલનું ટીપું ને હીરની ગાંઠ.