પૃષ્ઠ:Kathan Saptashati.pdf/૧૮

વુઠા મેહે વટેમારગું કેહેશે.
વેહેલ્ય કોએ ઊલાળી નેં સ્ત્રી જોઈએ કુલાલી (કુળ)
વેરાગીથી ગાંમ ન મરે.
વેહેમીને શીર ચકલી બેઠી.
વેળા વેળાની છાંઅડી
વેશાના કરમમાં લપેડો.
વેહેતો વાંહાંણ નેં ન વહેતો પાંણ.
વેશાનો છોકરો કોને બાપ કહે.
શઈનો દીકરો જીવે તહાં સુધી શીવે.
શાક બગડું તેનો દી બગડો. અથાણું બગડે વરશ બગડું ને બાઅડી બગડે તેનો ભવ બગડો.
સાલગરાંમ પાસે મરી વટાવ્યાં (નહીં)
સંખને વળી દૂધે ભરીઓ.
સાબું દીધે નસીબ ન ઊઘડે.
શ્રીમાળી ઘેલો હોઅ નહીં (ઘેલા નાંમને શ્રીમાલી ભવૈઆને જુનું લુગડું આપ્યું ભવઈ કહીઊં)
શીનરી બળે પણ વળ ન મુકે.
શીથે શઈને હળવદ છ માંણાં.
શીરા સારું શ્રાવક થઆ.
શીંઘોડું સટકાવ્યું નેં જમવા તેડું ન આવ્યું.
શુક્લ બ્રાહ્મનને શો સ્વાદ છાશ ના હોઅ તો દુધે ચાલે.
શુંઠનો ગાંઠીઓ મળેથી ગાંધી થઈ બેઠા.
શેખ સલીના વીચાર.
શીઠ આવ્યા તો કે નાંખો વખારે.
શેઠ કેમ તણાઆ તો કે લાભે લાભે.
શોક્યને ખારે ધણીનું ઘર બાળવું નહીં.
શોનાની છરી પેટ ન મરાઅ.
શીંગ ડોડીને પોપટો એક મલ્લકના અનાજ.
સઈની સાંજ ને મોચીનું વહાણું (ખુટે નહીં)
સરપે છછુંદર ગલી (મેલે તો આંધલો થાઅ ને લગે તો મરે)
સઊ તીરથે મુંડાઅ.