માણસની માંખ ઉપડતાં તેણે કરામત હુસેન પ્રત્યે નેર્યું અને તરતજ જીમ આરી દયે, “ગેઢે, કાણુ ભરામત ?’ હું ? સુપ; ચુપ, ધીમે ખેલે.” કરામત હુસેને ચુપ રહેવાની
ઇશારત કરી. વાંચક બ, તું એાળખી તે ગયા હો કે તે પાયલે પુરૂષ કેશુ હતો તે કાજ નહીં પરંતુ અબ્દુલ હમીદખાન હતા. કરામત હુસેનને પડયે, પણ ત્યાં વધુ વાર ખેાઢી ન થતાં તે અને ખુનીને શોધી કાઢવા. આસપાસના છતાં....નિરાશા. ત્યાં કાઇ ઓરડામાં ઘુસ્યા. હતું. ભાંખા ઘરમાં એક માણસના પત્તા હતા, તે ઘર સંમશાન જેવું ખાલીજ પડયું હતું અને મન્નુર હુસેન પણ કા જાણે ક્યાં વને માપી ગયેા હતે. આપણા ઇન્સ્પેકટર જોતાં તે ગળે બાઝી બન્ને બહાર આવ્યા અબ્દુલ *સીદ્દખાનના છુટતાં સીપાહી માનદમાં આવી ગયા, છતાં ખુનીના છટકી જતાં કરામત હુસેન તે રોક સાગરમાં મથડાવા લાગ્યો. થાગ મહેનત વેઠવા છતાં ખુની નથી થયા તે જોમ તેના હૃદય ઉપર આપાત થયે.. હજી તે એજ વિચારમાં હતા, કે એ.સીયાડી ત્યાં આવ્યે, અને સલામ કરી તેના હાયમાં એક કાગળ મુકી ચાલતા થયા. તે કરામત હુસેને તે કાગળ ખાશે અને તેમાં તેણે શું જોયું? વાંચક બધું આ ખૂનીને છેલ્લો પત્ર હતા, અને કરામત હુસૈન તે વાંચી નણૅ ગાંડા બંની ગયા હામ તેમ ચેન ચાળા કરવા લાગ્યા,
