પ શેખ કરામત હુસેને તેના કઇ જવાબ શ્રાપ્યા નહિ પણ દેષ્ઠ વિચારમાં લીન થર્ષ થશે.
‘પ્રેમ કહેતા નથી?’’ અબદુલ હમીદખાને ફરી પૂછ્યું. જરા યે ધરી કામ કરી. હું ચૈડાજ વખતમાં આપને સુધી વાતાથી નીતે કરી આપીશ. મને એક વખત ફરી વિચાર કરી લેવા છે.” એટલું કહેતાં કરી કાઇ વિચારમાં ડુબી ગયે.. લગભમ અર્ધા કલાક સુધી એજ સ્થિતિમાં રહ્યા. પછી એક- એક ચમકી અબદુલ હમીદખાનને પુછ્યુ “ શું તેના એક પ
- ;
વાંકા હતો ?” “કામ” “ તેજ જે રેલ્વેમાં આપને મળ્યેા હતા.” “ હા, જમણી બાજુના ષગ સિધે હેત, પશુ ચડે. વયેલા હતા.” “ તેા હાથમાં કાઇ લાકડી કે તેતર હતી ?' હા, એક માટી લાકડી તેની પાસે હતી." ચાલતા ચાલતા તે લાકડીની મદદ લેતે હરશે.’ F “ હા, પશુ તેથી તમારી મતલબ ?", એથી મતલબ એ છે કે તેજ માણસ ખુની હતા.” . એ તે હું તમને પ્રથમથીજ કહી ચુક્યા કે તે મુને સાહેબ હતા અને તેણે પોતાના પત્રમાં પાતાનું નામ પણ સ્પષ્ટ રીતે લખી આપ્યું છે.”
