અણુશ હતા. જ્યારે કેટલી સાબીતી મળી ચુર્કી ત્યારે હવે સુને સાહેબ ખૂની હાય એ માનીજ ક્રમ ચાય જેથી હું ભેજ વિચાર ઉપર આન્ગે કે ખૂની મુળે સાહેબ નહીં પરંતુ કળામ સુસૈન હતા. નળી અબ્દુલ હમીદખાન સાહેબને પુછતાં ′ાયું કે, જે વ્યકિત તેમને આગગાડીમાં મળી હતી તેના એક પગમાં જરા ખેડ હતી, અને તે લાકડીના ટકા લખ હરતા કરતા હતા. જેથી એમ સિદ્ધ થયું કે, તેજ ખૂની હતી. હવે જે બાબત નક્કી કરવાની હતી તે એજ કે તેજ માજીસ કમાલ હુસેન હતા કે નહીં, હું એજ વિચારમાં હતા, કે ખૂનીએ, લેશરને પેલીસ અમલદારના દેશમાં મારી પાસે મોકલ્યા, અને તે મતે છેતરી પોતાની સાથે બ૪ ગધે!, જ્યાં કિબાલ હુસેન પોતે પણ હાજર હતા, અને તેણે પોતાના માટેજ મને કહ્યું, કે મુન્ને સાહેબને મારનાર તે પાતે હતા, છતાં અંતે તેના પગ સામુંજ જોઇ રહ્યો, કે તે લંગડા છે કે નહીં. અંતે તે જોવા મને વધુ વાર પાટી થવુ’ પડયું નહીં. કારણ કે જે માસ લેશરના નામે ઓળખાતા હતા, તે જરા ચાલ્યેા, અને મે" નેર્યું કે તે જરા લગડાતા હો, વળા લાચાર જ્યારે મારી પાસે આવ્યા, ત્યારે તેના પગ ઉપર મારી દૃષ્ટિ ન પઢી, તે જ્યારે મે' જાણ્યું કે તે થમા છે, ત્યારે હું તરતજ પામી ગયા કે, ખૂન કરવામાં લાક્ષરને પણ હાથ છે, અને જે પગલાં હું યંસર ભાગમાં જોઇ આવ્યા હતા, તે લેયર ના હતાં. તે રે છેટી શાખત વિચારવાની હતી, તે એજ લાયઃ કસર બાગમાંથી મળી આવી હતી. તે સુના સાહેબની
