શા૦: ભાઈ, ભાઈ, મશકરી તો કરેજ તો અમારે ઘેર કોઈ દિવસ ભોજન પામે નહીં તે.
ભીમ૦: હવે એમ નહીં હોય ?
શા૦: ના, ના, હવે તો તે પાછા અમારા મિત્ર થવા આવે છે. એટલા જ સારૂં અમે આ દેવીનું દરસન કરવા આવિયે છિયે જે એ મોટી પગે લાગવા યોગ્ય છે.
ભીમ૦: ઠીક, પણ તમારા હાથમાં આ જુના ફાટલાં લુગડાં શા વાસ્તે લાવ્યા છો ? એ દેવીને કાંઈ કામમાં આવશે ?
શા૦: આ અમે દેવીને ભેટ મુકીશું.
ભીમ૦: કેમ એ તમારા જનમ શમે છઠીના દહડાનું લુગડું છે.
શા૦: ના, એમ તો કાંઈ નથી પણ આ લુગડાથી અમે બાર શિયાળા કહાડ્યા છે.
ભીમ૦: અને આ તમારા જોડા ?
શા૦: તે પણ એટલાં જ વર્ષ થયાં અમારા પગ સાથે ઘસાય છે, અને તે જોડાએ કેટલાએક તો દેશ જોયા હશે.
ભીમ૦: તારે તે પણ દેવીજીને આપવાં છે ?
શા૦: હા તારા સમ.
ભીમ૦: અહો ! તારે તો દેવીનાં નશીબ ઉઘડ્યાં.
ચાડિયા૦: હાય હાય, અમારાં નશીબ કેવાં ઉલટાં થયાં.
દેસાઈભા૦: આ વખતમાં અમારે માથે આભ ટુટી પડ્યો.
ભીમ૦: અરે દૈવ, હે પરમેશ્વર, હે દીનાનાથ, આ માણસને માથે આવો શો આપદકાળ આવ્યો હશે ?
દે૦: અરે ભાઈ, આ દેવિયે અમને હાલ ખાવાપીવા ટાળ્યા, ભીખ માગતા કીધા, પણ કાંઈ ફિકર નથી જો સરકારી કાયદાની એક કલંમ લાગુ થશે તો એ દેવીને પાછી અમે આંધળી કરાવીશું કેમ જે પડોશની રજા વિના એવું કામ થાય નહીં.
શા૦: આ માણસ આવો ઘભરાટમાં કેમ છે ? કોઈ લુચ્ચો માણસ હશે ?
ભી૦: લુચ્ચો ખરો અને એના ભુંડા જ હાલ થવા જોઈએ.
દે૦: પણ પેલો માણસ ક્યાં ગયો જે આગળથી બોલતો હતો કે અમે સૌ લોકોને પૈસાવાળા કરીશું અને હવે ઉલટો કેટલા એક લોકોની ખરાબી કરે છે, પણ શું કરિયે અમારામાં ચુક આવી, નહીંતો એની પાસેથી સરકારી કાગળમાં લખાવી લીધું હોત તો ઘણું ઠીક થાત.
ભી૦: અરે કેની ખરાબી કરી છે ?