‘સંતુ–ગોબર માટે આ સંવાદ વધારે રસદાયક બની રહ્યો.
સંતુએ પૂછ્યું : ‘ગિધો તો સારીપટ કહવાળો લાગે છે.’
‘વાણિયાને ય વટલાવે એવો છે. અડધું ગુંદાસર તો ગિરવી રાખીને બેઠો છે. પણ ઠેઠ શાપર લગી એની ધીરધાર હાલે છે. આ આપણું ખોરડું ય ગિધાને ઘીરે ગિરવી દીધું છે—'
‘સાચે જ ?’
‘હા. પરબતભાઈના મંદવાડમાં બવ ખરચ થઈ ગ્યું... ખોરડાં મેલીને કઢારે કઢવવા પડ્યા... તો ય પરબતભાઈ જીવ્યો નઇં...’
સાંભળીને સંતુ એકાએક ગમગીન થઈ ગઈ. વળી એને પેલી સતત પજવતી વ્યથા ઊપડી. બોલી : ‘તમે ચેતતા રે’જો હો ! માંડણિયાનો જરા ય વશવા નો કરતા—’
‘ભલે.’
પછીત પછવાડે કશુંક કે ખોદકામ થતું હોય એવો અવાજ સંભળાયો.
‘ગિધો દાટેલા રૂપિયા ખોદે છે.’ ગોબરે સમજાવ્યું.
‘સાટામાં એને ખીજડિયાળું ખેતર ને સોનાના કટકા જેવું વાડીપડું જડશે ને !’
થોડી વાર પછી ગિધાના ઘરમાં શાંતિ પથરાઈ ગઈ લાગી. જીવો ખવાસ રૂપિયા લઈને ગયો હોય એમ લાગ્યું. ક્યારની કણસી રહેલી ઝમકુ પણ વ્યાજવટાવની આ વાટાઘાટો સાંભળીને જંપી ગઈ હોય એમ જણાયું.
સારી વાર પછી સંતુએ તંદ્રામાં મોટરનું હોર્ન વાગતું સાંભળ્યું અને એણે ગોબરને જગાડ્યો.
‘પોલીસની જ મોટર પાછી જતી લાગે છે.’ ગોબરે અનુમાન કર્યું. ‘જીવો ખવાહ રૂપિયાની ફાંટ બાંધી ગ્યો’તો. એમાંથી સહુને પતાવ્યા લાગે છે.’
મોટરગાડી ગયા પછી આખુ ગુંદાસર શાંત થઈ ગયું લાગ્યું