નથી ?'
કાબરીએ માથું હલાવ્યું. એને નકારાત્મક ઉત્તર ગણીને સંતુએ ઉમેર્યું : ‘અરરર ! ઈમ હોય મારી બે’ન ? હવે તો તારે આંયાંકણે જ રે’વાનું છે. આપણે તો એકબીજાનાં સખદખની સહીપણી છીએ...’ અને પછી પ્રેમાળ ડચકારે બોલાવીને ઉમેર્યું : ‘ધીમે ધીમે સોરવી જાહે ને હંધું ય સદી જાહે.'
પોતાની સહોદરા સમી ગાય ઉપર સારી રીતે હાથ પસવારીને સંતુ ઓરડામાં પાછી ફરી ત્યારે ગોબરે પૂછ્યું :
‘કાબરીને નીરણપૂળો કરી આવી ?’
‘લે ! ગઈ તંયે તું તો ઊંઘતો’તો, ને તને ક્યાંથી ખબર પડી ગઈ !’
‘કાબરી આવીને મારા કાનમાં કહી ગઈ.’
‘જા રે જા, ખોટાબોલા ! ગઈ તંયે જાગતો જ હઈશ. કાબરીનું ભાંભરડું તેં સાંભળ્યું જ હશે. ને મેં કમાડ ઊઘાડ્યું તંયે તું ઝીણી આંખે હંધું ય જોતે જ હઈશ !’
‘મારા ઘરમાં તો હવે એકને સાટે બે કાબરી થઈ છે ને !’
‘લે !’ આપણી ટીલાળીનું ય નામ કાબરી રાખ્યું છે ?’
‘ટીલાળીની વાત નથી કરતો. આ તો કાલે સાંજે ઢગ ભેગી બે કાબરી આવી, ઈની વાત કરું છું—’
‘બે ?’ સંતુ હજી ય કશું ય સમજી નહિ તેથી પૂછી રહી : ‘બીજી ક્યાં છે ?’
‘આ ઊભી !’ ગોબરે હસતાં હસતાં કહ્યું. ‘એક કાબરી ચોપગી છે બીજી બે પગાળી છે—’
સાંભળીને સંતુ જરા ક્ષોભ સાથે થોડો હર્ષ પણ અનુભવી રહી. બોલી :
’મને ગવતરી ગણી છે તે હવે ગાયની જણીની ઘોડ્યે જ મારું જતન કરીશ ને ?’
