‘ઈ તો આમેય ભાંગ્યો’તો ને આમેય ભાંગ્યો’તો જ ને ?’
‘એટલે તેં એને સાજો કરી દીધો, કેમ ?’
‘જેમ બોલવું હોય એમ બોલો, બા ! તમે તો મારાં માવતરને ઠેકાણે છો, ન્યાંકણે પારકા મલકમાં મારું કોણ ? એમ સમજીને અમે બે ય જણાં સાંઢેવાડે ભેગાં રિયાં એમાં શું ગનો કરી નાખ્યો ?’
‘ભેગાં રિયાં તો ભલે રિયાં, પણ પાછાં નોંખા શું કામે પડ્યાં ? ને કાળે પાણીએથી પાછાં મલકમાં શુ કામે ગુડાણાં ?’
‘સાચું કઉં, બા ? આફ્રિકાનાં જંગલી આરબાંને સીદીડાંની વચાળે રહેવું અમને ગમ્યું નંઈં. આપણા મલકનાં હવાપાણી વિના અમને ચેન નો’તું પડતું. ને મારી વાંહે વળી આફ્રિકાની સરકારનાં વારન્ટ ફરતાં’તાં. અમથી મને રગી રગીને કીધા કરતી’તી કે એક વાર મને આપણો મલક બતાડ્ય ! ઈ વન્યા મારું મોત નંઈ સધરે... એટલે અમે જેમ ખોટે નામે ભાગી ગ્યાં’તાં, એમ વળી ખોટે નામે દેશમાં પાછાં આવ્યાં.’
‘તું પાછો તો આવ્યો, પણ આટલાં વરહથી અમથીને ક્યાં સંતાડી છે ?’
‘મેં સંતાડી નથી, બા ! ઈ એની મેળે જ ભાગી ગઈ છે !’
‘ભાગી ગઈ છે ?’
‘હા કાબૂલીવાળાંવની હાર્યે... અંત્યે તો અસ્ત્રીની જાત્ય. સ્વારથની સગી નીકળી. આંયાં મારી ભેગી ગુંદાસરમાં આવશે તો ગામ એને સખે નઈં રેવા દિયે, એમ સમજીને કાબૂલીવાળાં ભેગી હાલી નીકળી.’
‘પણ હાલી નીકળીને ગઈ ક્યાં ?’ સમજુબાએ મુખ્ય ચિંતાનો સવાલ પૂછયો.
‘ઈ આણી કોર્ય નથી. ફકર્ય કરશો મા. ઈ તો કાબૂલીવાળાં
