સંતુના મનમાં ગજબની ગડમથલ થઈ રહી છે.
ગોબરે જ્યારે શરતમાં ઊતરવાનું અને ગિરનાર ચડવાનું નક્કી કર્યું ત્યારે સંતુના મનમાં પહેલવહેલો પ્રત્યાઘાત તો એ હતો કે સપરમા પરબના દિવસોમાં ગોબર મારી નજરથી આઘો ન ખસે તો સારું. પણ મુખીના આગ્રહથી ગોબર અંબામાની ટૂક સુધી પહોંચવા તૈયાર થયો જ. અને હાદા પટેલે પણ પુત્રને અંબામાને જુવારવા જવાની સૂચક આજ્ઞા કરી, ત્યારે સંતુને થયું કે હું પણ ભેગી જાઉં. અમે બન્ને ભેગાં જઈને અંબામાને પગે લાગી આવીએ. પણ એકલા પુરુષોએ યોજેલી હોડશરતમાં એક સ્ત્રી શી રીતે જઈ શકે ?...
સંતુએ નિરાશ થઈને એક નિસાસો મૂકેલો. પછી એના મનમાં બીજો એક વિચાર સ્ફૂર્યો. ગોબરને નાળિયેર ફેંકતો નિહાળવાની એને ઘણા દિવસથી હોંશ હતી. આટલાં વર્ષથી એ દર હુતાશણીએ ગુંદાસરમાં નાની નાની રમતો રમતો એ તો સંતુએ આંખો ભરીને નિહાળી હતી; પણ એ તો ગામની ચતુઃસીમાઓ વચ્ચે રમાતી સાવ સામાન્ય રમતો. નાળિયેર ફેંકતા ફેકતાં ગિરનારનું આરોહણ કરવાની રમત તો જન્મારામાં ય જોવા ન મળે, અરે, આ ખેલાડીનો વિક્રમ નિહાળવામાંથી હું જ વંચિત રહીશ ? ના, ના.
સંતુએ એક સરસ તરિકો અજમાવ્યો. પહેલવહેલું નાળિયેર
