એને ઓરતા હતા.
પ્હો ફાટતાં તો ગામમાંથી બીજા વધારે માણસો ભાથાં બાંધી બાંધીને આવી પહોંચ્યા. એમને પણ ગોબરની રમત નિહાળવાના મનોરથ હતા. જોતજોતામાં તો કોઈ કિલ્લો સર કરવા જઈ રહેલા દળકટક જેવો દેખાવ થઈ રહ્યો.
મુખીએ પડકાર કર્યો કે તુરત ગોબરે ભૂતેશ્વરનાં પગથિયાં પર ઊભીને ભમ્મ્મમ્ કરતોક ઘા કર્યો અને નાળિયેર બે રાશ કરતાં ય વધારે આઘું જઈ પડ્યું.
સંતુએ આહ્લાદ અનુભવ્યો...
દડતા નાળિયેરની પાછળ ગોબર વતી માંડણ અને દલસુખ વતી વેરસી દોડ્યા. જે સ્થળે નાળિયેર જઈને અટકેલું ત્યાં આ બન્ને મદદનીશોએ ધૂળમાં લીટો આંક્યો, અને ત્યાંથી ગોબરે બીજો ઘા કર્યો.
ટોળામાંથી આનંદની ચિચિયારી ઊઠી. આ વેળા નાળિયેર વધારે દડ્યું હતું. દખણાદા ઝાંપાની લગોલગ એ પહોંચી ગયું હતું.
સંતુએ વધારે રોમાંચ અનુભવ્યો, ગોબરની રમવાની અદા, ચાલવાની છટા, બધું જ એ જાણે કે નવી નજરે નિહાળી રહી...
દખણાદે ઝાંપેથી ત્રીજો ઘા ફેંકાયો ને નાળિયેર ગઢની રાંગ પછવાડે પહોંચી ગયું... એની પાછળ ગયેલું ટોળું હવે પાણીશેરડેથી દેખાય એમ નહોતું તેથી સંતુ નિરાશ થઈ. મનમાં ને મનમાં વિચારી રહી. અઢી હજાર ઘાએ અંબાની ટૂંકે આંબી શકાશે ?
બેડું ભરીને સંતુ ઘર તરફ નીકળી. ડેલીમાં પેસતાં જ સામે ઓસરીમાં વલોણું કરી રહેલી ઊજમે હસતાં હસતાં ટકોર કરી :
‘કિયે ગામને કૂવે પાણી ગઈ’તી, વવ ?’
હવે જ સંતુને ખ્યાલ આવ્યો કે પોતે કૂવા ઉપરથી ગોબરને નિહાળવામાં ખાસ્સો કલાકેક ગાળી આવી છે.
‘ઈ તો એમ જ હોય.’ ઊજમે સંતુનો ક્ષોભ ઓછો કરવા
