પૃષ્ઠ:Liludi Dharti1.pdf/૨૧

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
મૃત્યુનું જીવન
 

શકતું નહોતું.

આજે મોટી અગિયારસનો અગતો હોવાથી હોટેલ હકડેઠઠ્ઠ ભરાઈ ગઈ હતી. કડિયા-કારીગરો નવા જ રંગાવેલા ફેંટા બાંધીને આવ્યા હતા. કોઈ કોઈ ઘરાકોએ તો ભડકિયા રંગના જાપાનીઝ તાફેટાનાં જાકિટ ચડાવ્યાં હતાં. ખેડૂતોએ નવાં પાણકોરાંનાં કડકડતાં કેડિયાં પહેર્યાં હતાં.

‘ઝટ જાઓ ચંદનહાર લાવો'ની રેકર્ડ ઉપર સંગીતરસિક ઘરાકો ડોલી રહ્યા હતા, ત્યાં ચકચકતા બૂટને ચડ...ચમ...ચડ...ચમ બોલાવતો એક અલ્લડ જુવાન હોટેલમાં પ્રવેશ્યો. ઉંમરમાં તો એ હજી લબરમૂછિયો લાગતો હતો પણ એણે માથા પર જે લહેરિયાની બાંધણીનો સાફો બાંધ્યો હતો એના છોગાની ગરાસદારી છટાએ એક પ્રકારનો અદૃષ્ટ રુઆબ છાંટ્યો. એ રુઆબ આ હોટેલમાં જાણે કે રાબેતા મુજબનો હોય એમ સહુ ઘરકો એ છોગા પ્રત્યે આદર દાખવી રહ્યા, ગામ આખામાં કોઈને ય દાદ ન દેનાર રઘાએ પણ આ આગંતુકને આવકાર આપવો પડ્યો :

‘આવો, શાદૂળભા ! આવો.’

આ આવકાર પામવાનો તો પોતાને આજીવન અધિકાર હોય એમ આગંતુકે એની નોંધ પણ ન લીધી, વળતો ઉત્તર પણ ન વાળ્યો અને હોટેલમાં કોઈકને શોધતા હોય એમ આમથી તેમ નજર ફેરવવા લાગ્યો.

‘ક્યાં મૂઓ માંડણિયો ?’ શાદૂળે રઘાને પૂછ્યું.

‘હજી આવ્યો લાગતો નથી.’

‘ક્યાં ગુડાણો છે ?’

‘હાદા ઠુમરનો પરબત માંદો છે એટલે કદાચ એને ઘેરે—’

‘પરબતિયો તો રોજનો માંદો છે; આજ પાંચ વરસથી પિલાય છે.’

‘પણ આજે મંદવાડ વધ્યો હોય એવું લાગે છે.’ રઘાએ