‘કમાડને ચણિયારેથી ઉથલાવી નાખો !’
અંદરથી ભડભડ બળતી જીવતી હવે આગ જીરવી શકતી નહોતી તેથી સહાય માટે બૂમો પાડતી હતી :
‘ઠારો, મને કોઈ ઠારો !’
‘તો માલીપાથી કમાડ ઠંહાવીને શું કામ સળગી ?’ બહારથી કોઈ ઠપકો દેતું હતું.
આ અણધારી ઘટનાથી માંડણ એવો તો બેબાકળો બની ગયો કે સાવ નિષ્ક્રિય થઈને એ તો એક તરફ બેસી જ ગયો. ‘મને ઠારો, કોઈ ઠારો !’ એવી જીવતીની ચિચિયારીના જવાબમાં માંડણ કહેતો હતો : ‘હું ઠૂંઠો માણસ કેમ કરીને ઠંહાવેલા કમાડને ખેડવું ?’ અને પછી અસહ્ય લાચારીથી પોતાની આજુબાજુના માણસોને વીનવતો હતો : ‘અરે કો’ક આ કમાડ ખેડવીને મારી ઘરવાળીને ઠારો મારા બાપ ! હું ગરીબ માણહ ઘરભંગ થઈ જાઈશ તો રખડી મરીશ.’
જિંદગી આખી પત્નીને પશુની જેમ મારપીટ કરનાર માંડણની અત્યારની અસહાય સ્થિતિ અને આર્તનાદો ભલભલાને પિગળાવે એવા હતા.
ગોકીરો સાંભળીને શાદૂળ તો છાનોમાનો ઘરભેગો થઈ ગ્યો, પણ રઘો તાબડતોબ માંડણને પગલે પગલે આવી પહોંચ્યો હતો અને એકઢાળિયાના કમાડને ખેડવવામાં દિગ્દર્શન કરાવી રહ્યો હતો. ગોબર તો સહુથી વહેલો એકઢાળિયાને ખોરડે ચડી ગયો હતો ને સળગતા ખપેડામાંથી અંદર ઊતરવા મથી રહ્યો હતો. જોતજોતામાં તો ભૂધર મેરાઈ, જેરામ મિસ્ત્રી, જુસબ ઘાંચી, સહુ એકઠા થઈ ગયા. મુખીએ આવીને પૂંજિયા ઢેઢ પાસે ઢોલ ટીપાવ્યો ને ગામ આખાને જાગતું કરી દીધું. ટપુડો વાણંદ ઘેરઘેર જઈને પાણીનાં બેડાં સાથે આવી પહોંચવાનું કહી આવ્યો,
આખરે પાંચસાત જુવાનિયાઓ કમાડ ખેડવી શક્યા. આગળાસોતું
