પૃષ્ઠ:Liludi Dharti1.pdf/૨૬૬

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.





પ્રકરણ બાવીસમું

સુખિયાં ને દુખિયાં


ગુંદાસરની ધરતી માથે ઓતરાચિતરાના તડકા પડતા હતા. આખો ગિરનાર ડુંગર ધગધગતા સૂરજમાં તપતો હતો અને અડખેપડખેની ધરતીને તપાડતો હતો. ચારે દિશાએથી ઊની બળબળતી લૂ વરસતી હતી. ઝાડ પરના માળામાંથી ચકલાંનાં પોટાં ગરમીમાં બફાઈ બફાઈને નીચે પટકાતાં હતાં. તડકો ખાઈને ઢોરઢોંખર આફરી જતાં હતાં. માણસના પેટમાં લૂ પેસી જાય તો એ લોહીની એક જ ઊલટી ભેગો ઊકલી જાય એવો આકરો તાપ તપતો હતો.

બપોર થતાં જ ગામમાં સોપી પડી ગયો હતો અને સીમ આખી સૂનકાર થઈ ગઈ હતી. દૂર દૂર, જે દિશામાં નજર નાખો એ દિશામાં ઝાંઝવાં દેખાતાં હતાં. ચોગરદમ રેલાઈ રહેલી આવી ધગધગતા લાવા જેવી આગમાં ઓઝતને કાંઠે આખી સીમમાં તો ક્યારનાં સાંતી છૂટી ગયાં હતાં પણ હાદા પટેલની વાડીમાં હજી કિચૂડ કિચૂડ કોસ ચાલી રહ્યો હતો. ઓલાણે જતાં બળદનાં વરત ઉપર ગોબર હીંચતો જતો હતો અને સામે ભાત લઈને ઊભેથી સંતુ એને વિનવી રહી હતી :

‘હવે તો સાંતી છોડ્ય ! હવે તો હાંઉ કર્ય !’

ગોબર આવી વિનવણીને ગણકારતો નહોતો.

‘આખી સીમનાં સાંત છૂટી ગ્યાં. સૌએ રોટલા ય ખાઈ લીધા—’

‘હવે ચાર કોહ ઠલવી લઉં, પછી છોડી નાખું—’