ઉચ્ચારી નાખતી હતી.
‘ને બાપને ય ખબર પડશે કે છોકરીની જાત્યને બવ ફટવવી સારી નંઈ—’
આવા વાક્પ્રહારોની ય પુત્રી ઉપર કશી અસર ન થઈ તેથી આખરે હરખે સંભળાવી :
‘એલી, આમ મારી સામે મૂંગી મૂંગી મોસલ થઈને બેઠી છો, એના કરતાં બે બેડાં પાણીનાં સારી આવ્યની !’
'પાણી કેમ કરીને ભરું ?’ હવે સંતુએ ઉત્તર આપ્યો, ‘બેડું તો નંદવાણું છે—’
'કેમ કરતાં ?'
'ઠેસ વાગી—'
‘જરાક નીચું જોઈને હાલતી હો તો !’ હરખે ટોણો માર્યો; ‘તું તો કોણ જાણે શું ય ઊંચું ભાળી ગઈ છો, તી જાણે આભમાં પાટું મારતી હાલ છ !’
માતા તરફથી સહાનુભૂતિભરી પૂછપરછ થવાને બદલે આવું મહેણું સાંભળવા મળ્યું તેથી સંતુ ફરી મૂંગી થઈ ગઈ.
‘એલી, એમ મોંમાં મરી ભરીને બેઠી રૈશ તો બેડું કાંઈ સાજું નંઈ થઈ જાય. જ્યાં નંદવાણું હોય ન્યાંકણે હમણાં તો ગાડાના ધરામાંથી મળી લઈને ભરી દે; પછી ઓધિયા કંહારાની હાટે જઈને રેણ કરાવી આવશું—’
'પણ બેડું છે ક્યાં ઘરમાં ?'
હવે જ હરખનું ધ્યાન પાણિયારા તરફ ગયું.
‘ઘરમાં નથી ? ક્યાં ગ્યું ?’
‘મા, મને ય પૂરી ખબર નથી કે ક્યાં ગયું. પણ રઘા મા’રાજની હોટર પાહે ઊંધું વળ્યું તું—’
‘તી પાછું ઉપાડાય નંઈ. શેજાદી !’'
‘ઉપાડવા રોકાવાય એમ નો’તું —’