લખાણ પર જાઓ

પૃષ્ઠ:Liludi Dharti1.pdf/૬૪

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
૫૨
લીલુડી ધરતી
 

ગાડીવાન જેવા જ ગરીબડા બળદો કેવળ આદતને જોરે ગુંદાસરની દિશામાં ચાલતા હતા.

ઓઝતના વિશાળ પટનો વેકરો પૂરો કરીને ગાડું પાણીમાં આવ્યું કે તુરત ટીહાને કાને વેણ પડ્યાં :

‘કાં ટીહા ! આજ તો બવ ઉતાવળો ?’

શૂન્ય આંખે સીમ ભણી તાકી રહેલા ટીહાએ બાજુ પર જોયું તો ગોઠણડૂબ પાણીમાં રઘો ગોર પંચિયાભેર નહાઈ રહ્યો હતો.

પણ આ રગશિયા જેવા ગાડાને પણ ‘ઉતાવળુ’ ગણાવવા પાછળ રધાએ વાપરેલો વ્યંગ સમજવા જેટલી ટીહાની શક્તિ નહોતી.

પોતાનો અર્થહીન પ્રશ્ન નિરુત્તર જ રહ્યો તેથી રઘાએ જ આગળ ચલાવ્યું :

‘પહોંચ, પહોંચ ઝટ ! ઘરભેળો થા જરાક ઉતાવળો થઈને—’

‘કાં ? કાંઈ થયુ છે ?...મારું: તો રોજનું ટાણું છે—’'

‘થાય તો શું બીજું ? સૂરજ મા’રાજ ઉગમણાને બદલે આથમણા થોડા ઊગવાના હતા ? આ તો સોનીભાઈના કજિયા જેવી વાતું... ઘેરે પૂગીશ એટલે ખબર પડશે—'

ટીહાને વહેમ ગયો કે વઢકણા સ્વભાવની હરખ આજે કોઈ પડોશીની કજિયો ઉછીનો લઈ આવી હશે તેથી એણે સચિંત અવાજે પૂછ્યું :

‘ગોરબાપા ! મારા ઘરમાંથી કોઈ હાર્યે વઢી આવી છે ?’

‘તારી ઘરવાળી તો મઢેલ માણહ છે; ઈ કાંઈ અવચારું કામ નો કરે—’

‘તંયે કોણે અવચારું કામ કર્યું ? મારી સંતુએ ?’

‘થઈ જાય ભૂલથી. જુવાન લોઈ કોને કિયે ?’

સાંભળીને ટીહાએ નદીના મધવહેણમાં જ ગાડું થોભાવી દીધુ.

‘ગોરબાપા ! સરખી વાત તો કરો ? હું તો શિરામણ ટાણાનો શાપર ગ્યોતો, વાંહેથી શું થઈ ગયું ? વાત તો કરો !’