હવે આ બોલ્યું વેણ બરાબર પાળજે—’
આ વાતચીત થયા પછી સંતુએ કાબરીને જુદી જ નજરે અવલોકવા માંડેલી. વાછડીના વિકાસમાં એણે શિષ્ટ ૨સ લેવા માંડેલો, અને એક દિવસ ધનિયો ગોવાળ આવીને કહી ગયો : ‘હવે કાબરીને ધણમાં મેલતાં થાવ, તો ઈ નો વસ્તાર વધે—’ ત્યારે સંતુએ લજ્જાયુક્ત રોમાંચ અનુભવેલો. એ પછી રોજ સવારે ઊઠીને સંતુ જ કાબરીને ખીલેથી છોડતી અને એને ગામની ભાગોળે જઈને ધનિયા ગોવાળને સોંપી આવતી. સાંજે ધણ પાછાં વળવા ટાણે સંતુ ઉત્કંઠ બનીને કાબરીની પ્રતીક્ષા કરતી અને શેરીને નાકેથી એ ભાંભરતી સંભળાય કે તરત પોતે સામી દોડી જતી ને કાબરીને પંપાળતી પંપાળતી ડેલીમાં દોરી લાવતી, એની મખમલ જેવી રૂંવાટી ઉપર હાથ ફેરવતી, કાનમાંથી બગા વીણતી,’ ‘અરર ! મારી કાબરીને આ કેવી કરડતી હશે ? ને આ મૂંગુ જનાવર પણ પોતાની સારસંભાળ લેનાર પ્રત્યે એટલો જ પ્રેમ વ્યક્ત કરતું. સંતુના હાથ, પગ, અને ડોક ઉપર કાબરી એની જીભ ફેરવતી ત્યારે સંતુ એક મધુર ધ્રુજારી અનુભવી રહેતી.
ટીહાએ આ દૃશ્ય જોયું, સંતુ અને કાબરી જાણે કે એકબીજાંને આલિંગીને ઊભાં હતાં...
અને ટીહાએ બીજુ દૃશ્ય પણ જોયું. હરખ એની આદત મુજબ હાથ લાંબાટૂંકા કરીને પુત્રીને સંભળાવતી હતી : ‘લાકડી પાછી નહિ સોંપી આવ્યા તો કાલ્ય સવારે બેડા વિના પાણી શેનેથી ભરીશ ?’
*
