લેતીકને ગામમાં ગરી ગઈ—’
‘મેલડીના થાનક ઉપર ઠેક લીધી ! મરે રે નભાઈ !’
અજવાળીકાકી આનંદી ઉઠ્યાં. પોતે રાતે જોયેલા દૃશ્યમાં ખૂટતી કડી આમ અનાયાસે જ મળી રહેતાં એમનો આનંદ હવે દ્વિગુણિત થઈ ગયો.
‘કોણ હશે ઈ માથાની ફરેલી જેણે મેલડીમાના થાનક ઉપર ઠેક લીધી ?’ અજવાળીકાકીએ પૂછવા ખાતર જ જુસબને પૂછ્યું.
‘ઠુમરની સંતુ જેવી લાગી. એનું મોઢું તો કળાણું નહિ, પણ કૂવો પૂરવો પડે એવી દખિયારી બાઈ ગામમાં બીજી કોણ છે ?’
‘સંતડી જ. બીજી કોણ વળી ! મધરાત્યે ડાઘિયો ભસ્યો તંયે મેં જાળિયામાંથી નજર કરી તો સંતડી વાજોવાજ ધોડતી જાતી’તી.’ હવે અજવાળીકાકીએ સમર્થન કર્યું.
કિસ્સાની કડીઓ સરસ રીતે મળી રહી. નથુ સોનીએ તુરત જીવા ખવાસને આ બાતમી આપી દીધી અને જીવાએ ઘૂઘરિયાળા બાવાને સાધ્યો.
સાંજ પડતાં જ ઘૂઘરિયાળો ધૂણ્યો અને દુષ્કાળ તથા મેલડીના કોપનો બધો જ ઓળિયો-ઘોળિયો માતાના થાનક ઉપર ઠેક લેનારીને માથે ઓઢાડી દીધો !
મેલડીના કોપનું વધારે સમર્થન કરવા પાદરના પિયાવામાં અડદનાં પૂતળાં ૫ણ પ્રગટાવી દેવાયાં અને ગામ આખામાં હાહાકાર મચાવી દેવાયો.
‘મેલડીને અભડાવનારીને ગામમાંથી આઘી કરો !’
અને આ કામમાં અળખામણા થવાનો બધો ભાર ઓલિયાદોલિયા જેવા મુખી પર જ નાખી દેવાયો.
રખે ને ગામની નિર્દોષ વહુવારુને અન્યાય થઈ જાય એવા ભયથી ભવાનદા નિષ્ક્રિય બની રહ્યા હતા ત્યાં તો એમને સમજુબાએ
