વખતી ડોસીની સહાય લીધી હતી.
‘આ અમથીની જ નાની બેન નથી લાગતી ?’
‘નાની બેને ય હોય ને મોટી બેને ય હોય.’ વખતી કહેતી હતી. ‘ને ભલી હોય તો અમથી પંડ્યે પણ હોય.’
‘પણ હવે અમથી તો શેની જીવતી હોય ? પળ પટલાઈ ગઈ; કે’દુની મરી પરવારી હશે.’
‘પણ ડોશીને પંડ્યને જ પૂછી જુવોની ?’ ભાણા ખોજાએ સૂચન કર્યું અને પછી પોતે જ એનો અમલ પણ કરી દીધો. ટોળામાંથી જરા આગળ આવીને એણે ડોશીને પૂછ્યું :
‘એલી બાઈ ! તું અમથી સુતારણ્ય જ છે કે બીજી કોઈ ?’
અને ઉત્તરમાં ડોશીએ કોઈક એવી તો અપરિચિત બોલીમાં વડછકું ભર્યું કે શ્રોતાઓ એ અજાણ્યા શબ્દો—અને એથી ય વિશેષ અજાણ્યાં ઉચ્ચાર—સાંભળીને ખડખડાટ હસી પડ્યાં.’
આ સામૂહિક હાસ્યના ખડખડાટ અવાજમાં ડાઘિયા કૂતરાનો મોટેથી ભસવાનો અવાજ એકાએક ઉમેરાઈ ગયો. ડાઘિયો કયા અજાણ્યા માણસને ભસી રહ્યો છે એ જોવા કોઈએ પાછળ નજર કરી તો સામેથી કાસમ પસાયતો હાથમાં લાકડી લઈને આવતો હતો, અને એના ખાખી ગણવેશથી ભડકીને ડાઘિયો ડાંઉ ડાંઉ ભસતો હતો.
ગામઝાંપાના દરવાજાની દોઢીમાં દિવસ દરમિયાન નિરાંતે ખાટલે પડ્યો પડ્યો ‘પહેરો’ ભરવાને ટેવાયેલો કાસમ આજે ધોળે દિવસે શા કામે ગામમાં ગર્યો એ જાણવાનો કોઈ પ્રયત્ન પણ કરે એ પહેલાં તો કાસમ મણ મણની ગાળો ઉચ્ચારીને ને લાકડી ઉગામીને ટોળામાંથી મારગ કરીને અંદર ધસી આવ્યો ને ‘રાણીકા બાગ દેખો !’ નું વર્ણન કરી રહેલી વૃદ્ધાના વાંસા ઉપર ધડ કરતીકને હાથમાંની લાકડી ફટકારી દીધી.
‘મલકની ચોરટી ! આવા ખેલ કરી કરીને ગામને લૂંટવા
