તો ઢગલોએક જણ્યાં—’
‘શું ? શું બોલ્યાં ઝમકુભાભી ?’ સાંભળીને સંતુએ ત્રાડ નાખી.
ઊજમે પણ ઝમકુના આ વિધાન સામે અણગમો વ્યક્ત કર્યો.
‘બાપુ ! મેં તો જેવી સાંભળી’તી એવી વાત કરી, એમાં આટલાં આકરાં શું કામે થઈ જાવ છો ?’ ઝમકુ બોલી.
‘ક્યાંથી વાત સાંભળી ?’ ઊજમે પૂછ્યું.
‘કોણ છે ઈ વાત કરનારું ? નામ પાડો તો જીભ ખેંચી લઉં—’ સંતુએ પડકાર કર્યો.
‘બાપુ ! આ તો કાનને દોષ છે. આંગળીનો કરડો સમો કરાવવા નથુબાપાની હાટે ગઈ’તી, તંયે દુકાનની માલીપા અજવાળીમા શાક મોરતાં મોરતાં વાત કરતાં’તાં કે સંતુ કો’ક શાપરવાળા પટેલના ઘરમાં બેસે છે—’
‘શાપરવાળા પટેલના ઘરમાં ? બેહાડે નહિ એની પંડ્યની જ દીકરી જડકીને !’ ઊજમે સંભળાવી.
‘બચાડી જડીને શું કામ સંભારો છે ?’ સંતુએ શાંત અવાજે ટકોર કરી. ‘ઈ વળી મારા કરતાં ય વધારે દખિયારી છે—’
‘માડી ! મને ય માન્યામાં તો ન આવ્યું, એટલે મેં અજવાળી માને પૂછ્યું કે સંતુ તો પૂરે દી’એ છે ને કેમ કરીને કોઈનાં ઘરમાં બેસે ?’ તો અજવાળીમાં બોલ્યાં, ‘કોઈ તો છોકરાંને આંગળીએ લઈ ગઈ એમ ગણાશે—’
‘મરે રાંડ કાળમુખી !’ સંતુને બદલે ઊજમે અજવાળીમાને સંભળાવી.
સંતુ આવી ઉદ્વેગકારક વાતોથી કંટાળી તેથી એણે તુરત ઊભાં થઈને છાશનો કળશો ભરીને ઝમકુના હાથમાં સોંપ્યો ‘લ્યો ઊઠો ઝટ, તમારે અસૂરું થાશે.’
‘સાંભળ્યું કારવ્યું હંધું ય પેટમાં જ રાખજો, હો માડી ! ઠાલું બોલ્યું બાર્ય પડે ને રાંધ્યું વરે પડે.’
