પ્રકરણ બાવીસમું
સગડ
ઝમકુ ગાયબ થતાં ગુંદાસરમાં દેકારો બોલી ગયો. દામજી બહાવરો બનીને બહેનની શોધ માટે જે ફાંફાં મારતો રહ્યો એ જોઈને મુખીને દયા આવી. એમણે તાબડતોબ પોતાની ઘોડી છોડી અને ભુધર મેરાઈના વલ્લભને આજુબાજુની સીમમાં તપાસ કરવાની વિનતિ કરી.
‘ભાઈશા’બ ! ગોત્ય કરાવો તો તો તમારા જેવો ભલો ભગવાને ય નહિ !’ દામજી દીનભાવે બેસી રહ્યો. ‘ઘરમાંથી હંધુંય લીંપીગૂંપીને લઈ ગઈ છે, તી આ છ છોકરાંનાં પેટ હું કેમ કરીને ભરીશ ?’
દુકાનમાં અક્તા જેવું કરી નાખીને વલ્લભ સવારથી બપોર સુધી ગુંદાસરની આખી સીમ ખૂંદી વળ્યો. મુખ્ય ગાડાં–મારગ ઉપરાંત કાચા આડા-કેડા પણ જોઈ આવ્યો. છેક રોટલાટાણે એ વિલે મોઢે પાછો ફર્યો.
‘ક્યાં ય સગડ જડતો નથી.’
સાંભળીને સહુ નિરાશ થયાં.
‘એલા કોઈને પૂછ્યું–કારવ્યું ? કોઈએ ક્યાંય ભાળી હોય તો ખબર્ય—’
‘જેટલાં માણહ સામાં જડ્યાં ઈ હધાંયને પૂછતો આવ્યો છું. કોઈને કાંઈ વાવડ નથી—’
‘આ અચરજ કોને કે’વું ? એટલી વારમાં હંધા ય સીમડા કેમ કરીને વળોટી ગઈ હશે !’
