ત્યારે એણે વાવડ આપ્યા :
‘માંડણિયાને ભાળ્યો—’
‘ક્યાં ? કિયે ઠેકાણે ?’
‘તળસીશામની જીગામાં—’
‘હોય નહિ. તારો કાંઈક જોવાફેર થઈ ગયો હશે—’
‘ઈ ઠૂંઠિયાને નજરોનજર ભાળ્યો ઈ ખોટું ? ઠૂંઠિયાં માણહ મલકમાં કેટલાંક હોય ?—’
‘પણ ઈ કરતો’તો શું ?’
‘એણે તો સાવ ભભૂત ચોળી નાખી છે. પાંચસાત મૂંડકાં ભેગો સાજે હાથે બેઠો બેઠો બાટી શેકવતો’તો—’
‘સાચે જ ?’
‘હા. મેં કીધું કે હાલ્ય ગુંદેહર, તારી વાટું જોવાય છે—’
‘હા. પછી ? શું કીધું એણે ?’
‘એણે કીધું કે હમણાં નહિ આવું—’
‘હા... માળો સાચે જ રિસામણે ગ્યો લાગે છ—’
‘મેં કીધું કે હમણાં નહિ આવ્ય તો કે’દી આવીશ ? મૂરત–બૂરત જોવું પડે એમ છે ? તો મારા ટીપણામાંથી સારું જોઈને મૂરત ગોતી દઉં—’
‘પછી ? પછી શું બોલ્યો ?’
‘ઈ તો કિયે કે હું મારું ટાણું થાશે એટલે આફૂડો આવીને ઊભો રૈશ—’
હવે વખતીને પોતાના અનુમાનની અણધારી પુષ્ટી મળી રહેતાં એ વધારે ચગી.
હું નો’તી કે’તી કે માંડણિયે ભેખ લઈ લીધો છે ? મારી વાત કોઈ માનતાં નહોતાં, પણ હવે આ પરભો ગોર કિયે છે, ઈ સાંભળો !’
હવે માંડણના સંસારત્યાગને વાજબી ઠરાવનારાઓ પણ નીકળી