પૃષ્ઠ:Liludi Dharti2.pdf/૨૧૯

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
વસમો વેરાગ
૨૦૯
 


ત્યારે એણે વાવડ આપ્યા :

‘માંડણિયાને ભાળ્યો—’

‘ક્યાં ? કિયે ઠેકાણે ?’

‘તળસીશામની જીગામાં—’

‘હોય નહિ. તારો કાંઈક જોવાફેર થઈ ગયો હશે—’

‘ઈ ઠૂંઠિયાને નજરોનજર ભાળ્યો ઈ ખોટું ? ઠૂંઠિયાં માણહ મલકમાં કેટલાંક હોય ?—’

‘પણ ઈ કરતો’તો શું ?’

‘એણે તો સાવ ભભૂત ચોળી નાખી છે. પાંચસાત મૂંડકાં ભેગો સાજે હાથે બેઠો બેઠો બાટી શેકવતો’તો—’

‘સાચે જ ?’

‘હા. મેં કીધું કે હાલ્ય ગુંદેહર, તારી વાટું જોવાય છે—’

‘હા. પછી ? શું કીધું એણે ?’

‘એણે કીધું કે હમણાં નહિ આવું—’

‘હા... માળો સાચે જ રિસામણે ગ્યો લાગે છ—’

‘મેં કીધું કે હમણાં નહિ આવ્ય તો કે’દી આવીશ ? મૂરત–બૂરત જોવું પડે એમ છે ? તો મારા ટીપણામાંથી સારું જોઈને મૂરત ગોતી દઉં—’

‘પછી ? પછી શું બોલ્યો ?’

‘ઈ તો કિયે કે હું મારું ટાણું થાશે એટલે આફૂડો આવીને ઊભો રૈશ—’

હવે વખતીને પોતાના અનુમાનની અણધારી પુષ્ટી મળી રહેતાં એ વધારે ચગી.

હું નો’તી કે’તી કે માંડણિયે ભેખ લઈ લીધો છે ? મારી વાત કોઈ માનતાં નહોતાં, પણ હવે આ પરભો ગોર કિયે છે, ઈ સાંભળો !’

હવે માંડણના સંસારત્યાગને વાજબી ઠરાવનારાઓ પણ નીકળી