આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
૨૨૦
લીલુડી ધરતી-૨
દાઝ કાઢો છો ? મૂગાં જીવ કાંઈ સમજે છે કે અટાણે ન રોવાય ?’
પણ ઊજમે એ શબ્દો ગણકાર્યા નહિ. એણે તો બડીકો લઈને ડેલી બહાર ડાઘિયાને મારવા માંડ્યો.
‘ખસ આંહીથી, મૂવા રોતલ ! અમારા જ રોટલા ખાઈને અમારા જ આંગણામાં રોવા બેહસ ? ખબરદાર હવે ફરી દાણ રોયો છો તો !’
જોરદાર બડીકાં ખાઈને કાંઉ કાંઉ કરતો જરા દૂર ગયેલો ડાઘિયો, ઉજમે ખડકી વાસી કે તુરત વધારે તીણા ને ભયાનક તરડાયેલા અવાજે રોઈ ઊઠ્યો.
ઊજમ ગમાણમાં પ્રવેશી ત્યારે હરખ હીબકે હીબકે રોતી હતી; વખતીના હાથમાં નવજાત શિશુ હતું.
કઠણ કાળજાની વખતી પણ ગદ્ગદ્ અવાજે બોલી રહી :
‘હાદા ઠુમરનાં કરમ અટાણે વાંકાં....... છોકરું મરેલું આવ્યું પણ મા બચી ગઈ એટલાં નસીબદાર ગણો—’
બહાર મોકળે સાદે રડી રહેલા ડાઘિયાને રોતો અટકાવવાના હવે કોઈને હોશ ન રહ્યા.
*
