‘કોનાં ?’ સંતુથી પુછાઈ ગયું.
ઊજમ આ પ્રૌઢ ઉંમરે પણ મુગ્ધાની જેમ લજ્જા અનુભવીને આંખો ઢાળી ગઈ.
‘કિયો ની… કોણ ભરાણું’તું સોણે ?’
‘નઈં કઉં—’
‘મારા સમ છે, ને કિયે એને—’
છતાં ય ઊજમ મૂંગી રહી તેથી સંતુની ધીરજ હાથ ન રહી. એણે વધારે આકરા ને વધારે વસમા સમ દીધા :
‘ન કિયે એને મારી જડીના સમ છે… બોલી નાખો ઝટ, કોણ સોણે આવ્યું છે ?’
હવે હોઠ ખોલ્યા વિના ઊજમને છૂટકો જ નહોતો. છતાં એણે કશો સીધો જવાબ ન દીધો. આડકતરો નિર્દેશ કરવાનું જ ઉચિત ગણ્યું.
‘ઓલ્યા ભજનમાં જેનું નામ ગવાણું’તું ને, ઈ—’
‘ભજનમાં તો કોઈનું નામ નો’તું’ આવ્યું—’ સંતુ બોલી.
‘કાં ભૂલી ગઈ ?’ ઊજમે યાદ કરાવ્યું, ‘વીરા આવ્યો આષાઢો—’
‘હા—’
‘ઈ આષાઢો જ—’
‘એટલે ?’
‘એનો અરથ ન સમજી ?’
‘ના—’
‘આષાઢો એટલે શું ?’
‘આષાઢો મે વરસે ઈ—’
‘ઈ ય સાચું ને એનો બીજો અરથ છે ઘરનો મોટો દીકરો… ઘરનો મોભ… કંધોતર કમાઉ દીકરો—’
‘હા…’
