‘શું ભાળે છે ?’
‘તારી છોડી મોટું પેટ લઈને ફરે છે ઈ ! બીજું શું વળી ?’
હરખે સાવ સાહજિકતાથી કહ્યું :
‘તી તમે તમારાં ઓધાન ઓદરમાં સાચવવાને સાટે માથે લઈને ફર્યાં હશો ?’
સાંભળીને ટોળામાં હાસ્યની આછી લહેર ફરી વળી. અજવાળીકાકીને સમજાયું કે ‘ટીહલાની હરખી’ તો મારી જ હાંસી કરી ગઈ તેથી તેઓ વધારે ઉશ્કેરાયાં. દાઝપૂર્વક પૂછ્યું :
‘એલી, ઓધાન – ઓધાન કરે છે, પણ કોનું ઓધાન લઈને સંતુડી ફરે છે, ઈ તો વાત કર્ય ?’
‘ઓધાન કોનાં હોય વળી ? ઈના ધણીનાં. બીજાં કોનાં ?’
‘તું જોવા ગઈ હઈશ, જાણે !’
‘તયેં તમે જોવા ગ્યાં’તાં ?’
‘અમે મર જોવા ન ગ્યાં હોઈએ, પણ હંધુ ય જાણીએ છંયે—’
‘શું જાણો છો ?’
‘ઠાલું મારા મોઢે શું કામ બોલાવ છ ?’ અજવાળીકાકીએ કહ્યું : ‘ગામનું ખહુડિયું કૂતરું ય જાણે છે કે કોનાં ઓધાન છે !’
‘ડોહી ! જરાક જીભ સાચવજે, નીકર આ હરખી જેવી કોઈ ભૂંડી નથી—’
‘મને જીભ સાચવવાનું કે છ, એના કરતાં દીકરીને સાચવવી’તી ને ? તો આવા દી’ ન આવત.’
હવે ઘા કરવાનો વારો હરખનો હતો :
‘ડોહલી ! તેં પંડ્યે તારી ગગલીને કેવીક સાચવી છે, ઈનો તો વચાર કર્ય ? મારી સંતીને તો એના પરણ્યા ધણીનાં ઓધાન રિયાં છે, પણ તારી જડકીને તો કુંવારે જ—’
હરખની ઉક્તિ અહીં જ અધૂરી રહી, બાકીનાં વેણ એ પૂરાં
