‘બળધ તો ખડેખાંગ છે, પણ રાત્યવરત્યનું જરાક ભો જેવું—’
‘ભો ? કોનો ભો ?’
‘તમારા કોઈ દશ્મન અંધારામાં તમરા ઉપર ઘા કરી લ્યે તો—’
‘મારા દશ્મન ? એની માવડિયુંએ હજી લગણ જણ્યા જ નથી !' કહીને રઘાએ જુસ્બાને હિંમત આપી : ‘હાલ્ય ઝટ, એકામાં બેહી જા મૂંગો મૂંગો. કોઈના બાપની દેન નથી કે આપણી સામે ઊંચી આંખ કરી જાય !’
જુસ્બાએ ગુંદાસરથી એકો જોડ્યો ત્યારે જ ગામલોકોએ એને ગભરાવી માર્યો હતો અને એમાં એણે અદાલતમાં રઘાની કડક જુબાની સાંભળી. ગામના ચૌદશિયાઓ સામેના પ્રહારો સાંભળ્યા, તેથી એનો ગભરાટ બમણો થઈ ગયો હતો. ધોંસરે બેસતાં બેસતાં એણે ફરી કહ્યું :
‘સૂરજ ઊગ્યા હાલ્યા હોત તો શું ખાટુંમોળું થઈ જાવાનું હતું ?’
‘મારો ગિરજો રાત્ય આખી એકલો તલખતો રિયે.’
‘પણ બાપુ ! આ રાત્યવરત્યનો સમો ને વચાળે આવે ઓલ્યો વાંકળો. કોઈ વેરી લાગ જોઈને જૂનાં વેર પતવી જાય—’
‘મેં તને કીધું નંઈ કે મારા વેરીની માએ હજી સવા શેર સૂંઠ નથી ખાધી ?’
‘પણ બાપા ! એ જોરૂકો જીવોભાઈ—’
‘હવે રાખ્ય, રાખ્ય ? જીવલા જેવા તો કૈંક જોઈ નાખ્યા આ જંદગીમાં. તું એાળખશ મને, હું કોણ છું ? મારું આ માથું ખંખેરું તો એમાંથી જીવલા જેવા તો દહ ટોલા ખરે એમ છે !’
‘પણ બાપા ! કે’તા નથી કે ભૂંડા માણહની પાનશેરી ભાર્યે... જીવા ખવાહના મળતિયા હંધા ય ઓલ્યા કાંટિયા વરણ માંયલા... લાગ ભાળીને ઘા કરી લિયે તો પછે શું એનો ટાંટિયો વાઢવા જવાય ?’
‘અરે... જુસબ ! તું તો સાવ હહલાં જેવો ફોસી નીકળ્યો !
