મેલીને આંગિક અભિનય પણ ઉમેર્યો,
‘હાય રે હાય ! મારે માથે દેહોદ જેવો ધણી બેઠો છે, તો ય હું તો સાવ નધણિયાતી જેવી... ગામની કણબણ્ય ઊઠીને મને ઢીંકા મારી જાય, ને મારી દીકરીની એબ ઉઘાડી પાડી જાય...’
‘કોણ છે ઈ કણબણ્ય !’ પતિએ હવે પડકાર કર્યો. ‘નામ પાડો ઈ ભેગી એની ઓખાત ખાટી કરી નાખું—’
‘અરરર ! મારી લાખ રૂપિયાની આબરૂને ફૂટી કોડીની કરી નાખી ! ઘેરોએક માણહની વચ્ચે મારી ગગીનો ઢેઢફજેતો કરાવ્યો ! હાય રે હાય ! આ માથાના મોડ જેવો ધણી બેઠો હોય તો ય શું ? ને ન બેઠો હોય તો ય શું ? હું તો છતે ધણીએ—’
‘હવે હાંઉ કરશો ? ઈ ચોવટ કરવાનું ચોખુંફૂલ નામ પાડો એટલે એને ખબર્ય પાડી દઉં કે કેટલી વીસે સો થાય છે—’
પણ અજવાળીકાકીએ તો કોઈનું ચોખુફૂલું નામ પાડવાને બદલે પતિને પાનો ચડાવવા શીખવચનો ઉચ્ચારવાં જ ચાલુ રાખ્યાં :
‘ઈ જોરાર્યની જીભમાં કીડા પડે ! મારી ગાયના દાંત જેવી રાંકડી જડીને બેજીવસુ કહી ગઈ રાંડ કવાડજીભી ! કહી ગઈ તો કહી ગઈ પણ સો માણહ સાંભળે એમ કહી ગઈ !’
‘ઈ નુઘરીનું નામ પાડો ઈ ભેગી એને ભોંય ભારે પાડી દઉં—’
‘તમે તો ઠાલા મોફતના પડાકા શું કામ મારો છો ? એટલો કડપ હોત તો તો દેન હતી ઈ ડાકણની કે મારી દીકરીને નીચાજોણું કરાવી જાય ?’
‘તમે કિયો ઈ ભગવાનના સમ ખાઈને કહું છું... .ઈનું નામ પાડો એ ભેગી જ—’
‘હાય રે ! મારી ગવતરી જેવી જડીને માથે જીવતરનું કે’ણું કરતી ગઈ રાંડ કભારજા આ... !’
‘કોણ હતી ઈ કાળમુખી ?’
‘ઓલી સંતુડીની મા ! બીજી કોણ છે નવરી ?’
