‘અમારાં ? અમારાં કરમ ?’
‘તમારાં એટલે શાપરવાળાવનાં ! કયે ભામટે આખેઆખું ભારત વાંચ્યું ?’
‘એલા હા !’ હવે જ લોકોને યાદ આવ્યું. ‘ઉનાળામાં, ઓલ્યા ગાગરભટ્ટ મા’ભારતની કથા કરતા’તા. એણે જ આખેઆખી કથા વાંચી નાખી—’
‘હા, વાત તો સાચી. શાપરવાળાંએ ભટ્ટજીને બવબવ વાર્યા. કીધું કે થોડીક કથા બાકી રાખો; ભારત આખેઆખું વાંચીએ તો તો મેઘરાજા રૂઠી જાય. પણ ભટ્ટ કોઈનું કે’વું માન્યા જ નહિ—’
‘તો હવે જાવ ઈ ગાગરભટ્ટ પાંહે, ને કિયો એને કે ‘વરસાદ છોડી દે’, તેં બાંધ્યો હોય તો—’
‘ઈ તો દખણા બાંધીને દેશાવર ઊતરી ગયેલા ગાગરભટ્ટને ક્યાં ગોતવો ? હવે તો તમે જ કાંઈક ઉપાય કરો, બાપુ !’
‘હું શું કરું ? કરતી-કારવતી તો મારી હજાર હાથવાળી કાળકા મા છે.’
‘કાળકામા શું કિયે છે ?’
‘કિયે છ કે ઘર દીઠ સવા સવા પાલી ઘઉંનો ખીચડો રાંધી નાખો ને સાંતીને ઝારી નાખો—’
સાંભળતાં જ સહુના પેટમાં ધ્રાસકો પડી ગયો !
‘સવા સવા પાલી ઘઉં ?’ લોકો મનમાં જ વિચારી રહ્યાં. ‘આ દુકાળ વરહમાં ઘઉંનાં તો માવતર મોંઘા છે. એમાં વળી આ અધિક માસ જેવી માનતા કાળકા માતાએ ક્યાં ફરમાવી ?’
કોઈએ આમાંથી ઓછેઅધકે કડદા જેવું કરવા સૂચવ્યું :
‘કાળકા મા કાંઈ ઓછેથી રીઝે ખરાં ? સવા પાલીને સાટે સવા પવાલું ઘઉં—’
‘અરે કાળકામાને શું હાટડીદાર સમજી ગયા છો ?’ બાવાએ ફરી વાર ચીપિયો પછાડીને ત્રાડ નાખી. ‘તમારા ઉપર તો મેલડી